A Key-note / Mot-clé Klésis

Klésis grecque: acclamer, proclamer, la clameur de l'Etre*

La conciergerie

(*) Bientôt, mon film "Clinamen - Déclin-aisons - La Clameur d'Être... 

https://youtu.be/-7VTiMJfJG4?si=o59bS1U75Vhe3h1X

DÉ-CLOSION DÉ-VERROUILLER L’HISTOIRE

 

DÉ- CLOSION  

DÉ-VERROUILLER L’HISTOIRE

 Le 26 mai 2024 –après le film de “Encornés de Corne d’Or”, dont le titre était initialement “Ducat d’Istanbul Céleste*”[Ruhanî/ ökümenik İstanbul Dükalığı] –“ducat” renvoyant à la “monnaie”, à l’effigie du Duc,  dont il est question dans mon texte de 22 mai: “monnaie vivante” (autre nom de prostitué de Babel).

Donc deux textes successifs: le 22 (avant l’analyse du mot “klésis”** dans une dictionnaire du Grec au Turc,1961) et le texte d’une page (Tisch, table de loi, ou Stèle illisible) du 23 mai, qui ne dit plus rien, mais parle en langues (essentiellement le grec crypté, mais sous les apparences de l'anglais, du français, de l’allemand, et le mot “kulübe”en turc, qui vient de la même racine "klé", kilise / église, etc.):

Voici les premiers mots:

“Un Neandertal de naissance n’a de clés que ses genoux, ou ses joues…”

 (La première phrase d’A Key-note –un mot-clé- pour la conciergerie messianique de la rue Serdar-i Ekrem, de l’Eglise de Crimée d’Istanbul Céleste, le 23 mai 2024, précédé de “Comment trouve-t-on ‘casus belli’”? du 22 mai.

Donc les deux, serait l’objet d’un essai sur le concept de  “klésis” messianique (voir Ğ. Agamben, “Le Temps qui reste”, p. 54-57; le passage chez Marx, de Stand hégélien au concept de “classe” –klésis- dont Max Weber est appelé au témoin)

Déjà, dans mon article “Üniversite veya Erdemin mutsuzlukları / L’Université, ou les Malheurs de la vertu” (première parution dans la revue Felsefeloğos, 2002?), sous ce titre très sadien, où  l’Université identifiée à cette pauvre “Justine”, en parlant du structure et de la destinée du “signe”, depuis son commencement inaugurale (qui renvoi à l’autre article dans le livre “Ğıyabında, Yerineler…” (Paradiğma, 2004), à ce premier pas “érectile” (homoerectus***) -"Kararlı bir Adımın Tarihi / L’Histoire d’un pas décisif"), je citais Lacan, qui parlait de “depuis Neandertal” (p.195), de son “idiotie” de pouvoir renfermer sur soi  -se faire s’envoyer- (une sorte de première citationalité (déjà, quote, ou "qua" des phénoménologues) dans l’expli-citation ou de la simple indication par un indicateur: un signe de signe, doppel signe). Les discussions dans ces pages se font sur non pas signe, mais de “savoir absolu” (pour nous, maintenant, das Ğleiche, l’équivoque  ou l’équivalent), s’il est dans la fin de l’histoire, ou depuis toujours-déjà là, et de possibilité du salut, ou du messianique:

(“o halde [Hegel’den beri], son iki yüz yıldır “mesihin gelmesi ğibi ‘mutlak bilgi’ beklentisi nasıl oluştu?”, p. 195)

Donc une ambiance "messianique" ou une perspective du "salut" y était déjà présent.

Mais le mot “Neandertal” me quettait, comme le mot”transcendantale” (dans la mesure où je les utilise, leurs contextes me quettent). Dans le texte “onto-politico-moral” du 22, il fait son apparition:

“petit monsieur” (…) s’essayerait dans “la causalité par la liberté”, etc. Et, “il y restera sans exemple, comme le premier homme [on parle du dernier homme, de moi, dans cette “(F)ich-tion”, de "moïette" au lieu d'Icheit],

Un Neandertal: un singe**** supérieur en chômage, qui cherche un point de raccrochage à son désir” [et trois lignes en bas], “comme le pire “symptôme” de son déclin, de sa perdition totale”. 

(Fin de l'auto-citation).

Alors, il faut lire ces trois pages attentivement, et tous ceux qui se sont précédés (comme film, Istanbul Céleste” comme le titre est barré, devenu “Encornés de Corne d’Or” –le titre du studio YouTube garde encore le paléonyme, sans barre ni croix) et s’en suivraient: “Bonne Nouvelle”  de la kérygme chiasmatique, et le “Rondo” du 24 mai, qui commence par “tourner en rond, en l’apprenti sorcier” (je m’occupe de Faust, et de Méphisto, la sorcellerie) sans prétexte que le texte, my mind, initialement écrit ("A Key-note"), avant la dico. (avant l'acquisition de la dictionnaire très spéciale qui tombe quasiment du ciel, c’était dans l'étale d'un sans-domicile-fixe, et il était momentanément absent, et je laissé à l’aveuglette, de l'argent, auto-évaluation du prix de la marchandise); là, on parle encore d’un Ur-texte (comme on parle d’un Ur-Faust de Goethe qui précéderait celui connu, depuis soixante ans), et de ce "Moussa, le tireur d’arc.

Et en cherchant autre chose, je tombe ce matin sur l’article en français d’Özğür Uçkan, ami ancien de Paris, qui aura déjà écrit sur “Abdal Moussa et Ğeyikli Baba” (Toplumbilim, 1992; dans la même revue, et dans le même numéro-1, moi-aussi, je présentais un article,p. 38, sur Hölderlin, recueilli ensuite dans mon premier livre "Ve Niçin (yine) Felsefe" de YKY, 1993, une année plus tard.

C’est trop p(o)ur ce beau matin, je ne peux plus; mais je vais continuer, et procéder par ORDRE! Sinon  la “perdition totale”. Özğür Uçkan, ami de toute notre génération, il est mort déjà depuis longtemps.

Je suis à terre, je suis atterré, et d’autant plus, fort “attelé”, fouetté, flagellé… Aux armes! Les désarmé.e.s…

 Soit béni, le “On” ou la singularité quelconque...

(*) Je sais bien que pour aucune ville sur terre, on ne peut user de cet adjectif, d'une promesse messianique, y comprise Jérusalem. Et j'ai changé le titre de-mon(iaque) (F)ilm avant de le publier. L’allégorie de Miraç (Ascension du Prophète), et ce qui s'en suit comme conséquence, le changement de direction (de cible, kıblè, de Jérusalem vers Mecque) ne nous apprend que cela même que la clé  cela.

(**) Bien-sûr que j'étais au courant des analyses de ce mot par Agamben, Le Temps qui reste, 2004, Payot&Rivage. Mais j'ai découvert un autre réseau sémantique dans la dico en question. Et la ré-lecture de ce matin, des lignes d'Agamben, si l'on puis dire, m'a fait ré-découvert moi-même, au point où je me perdais dans ce réseau sémantique. La "révélation", c'est plutôt là.

(***) Dans la pağe du 23 mai, on lit aussi le mot allemand Errichtunğ. Il ne faut absolument pas mésestimé tout trame érotique et erratique de ce texte, qui vient en quelque sorte, comme une réponse archaïsante au texte "politique" du 22 mai.

(****) Le voilà qu'un zoé traverse le texte, comme un signe promontoire, signe de "Bonne Nouvelle", en toute bonne Philozoophie. Rapport du singe au signe m'a toujours intéressé. Voir l'article sur la "Religion: deux ou trois choses que je sais d'elle", in Ğıyabında, yerineler (en commentant les vers de Mallarmé)

“On cherche un psychanalyste!” -Les éléments d'une analyse

 

“On cherche un psychanalyste!”

Les éléments d'une analyse: "Advient-il?"

 

Les signes sautillants aux yeux, par voie d'effraction publique (pudique, pudentum, pudenta)

 

Terreaux sociaux (secours et césures):

 

1-      Dans la vie, on fait des rencontres, ou on se familiarise, on fait des échanges d'idées, et des interprétations sur le sens et l'étendue des termes psychanalytiques, etc., et puis, un jour…

2-      Ce jours-là, tu as un Ereigniss, ou Erlebniss, et tu lui demandes des conseils, ou un simple rencontre pour en ébaucher une analyse, au sens plein du terme; et là, il te dit, “j'ai d'autres choses à faire, j'ai des engagements, et puis, je n'ai pas encore eu ma licence;

3-      il te faudrait quelqu'un d'autre”. Et un silence, comme la grève de Weltanchauung. Les grisailles -dans la fête de Gaya Scienza! Appauvrissement du monde est convoqué et réaffirmé, plus triste que les vrais pauvres. (Fin de citation de mon "Aux Yeux d'Autrui")

De la champagne et du pin-up aux cakes, parce que c'est ma fête.

 

4-      Ces lignes-là, écrites le 18 mai, dans mon mémorandum (média social), et non pas pour l'intéressé, mais pour @osimadede  à qui je l'avais fait cas.

Lendemain, mon article "Bir Psikanalist aranıyor", révue et corriğée, augmentée, aussitôt publiée.

Nazim Hikmet avait raison: "Ne sen farkındasın ne polis farkında"… Surtout pas “toi”.

 

5-      "Toi", "moi" et la "police"... Amour triangulaire à Martin Buber, avec la sauce de Nazim.

Voilà les topoi d'un drame alléchant. Et best-sellers dans L'Orient Express à Gare de Sirkéchi.

La non-cognoscibilité, se vend toujours du côté transcendantal.

Misère à Gülhane (notre Versailles).

6-      On dirait un Freud dans le train (en rentrant de visite d'Italie, donc l'esprit rempli des images à l'italienne,&en profonde réflexion sur les "mœurs turques", tout en fondant "sa théorie" dont l'interdit (F)onctionne comme dans romans policiers d’Agathe à Pera Palace: et nous le re-voilà!

7-      Si ça se vente ou pas,ça s'invente sur le chemin: le transcendantale,et la non-cognoscibilité bien-sûr (non-concupiscible;ni en concubinage ni en hémorragie pour autrui d’être-exposé chez Levinas); non seulement triangulaire,mais quadrangulaire avec l'instance du publique: quatrième mur

8-      Justement, depuis deux jours, je cherchais en vain partout, le lieu où j'ai usé ce gros mot: cela s’intéresse aux philosophes. Comment la "transcendantale" (F)onctionne, en son meilleurs grammaire et orthographe; en oindre pour ne pas en pondre le signifié absent:

La loi chatouille l'esprit!

9-      Le quatrième mur dans la théâtre à l’italienne, où Ph. Sollers proposait de poser un miroir. Pour que ça imbrique, implique dans la kéryğme chiasmatique, non dans l’entassement des “pyramides humaines” (Sade) mais dans l’entrelacement du symbolique, plus que humain, délice et félicité de l’interdit “divin”.

10-      Comme je n'ai rien à perdre que mes chaînes; mais elles sont nombreuses, pas d’Ewigkeit, mais d'un nombre 'fini-illimité' (grand concept deleuzien à propos de Foucault, dont aucun français n'est au courant, comme Quai de geôle-Tournelles, ni Toi ni Loi, ni la Tôle), je dois m'enchaîner au sens lyotardien, faute de quoi n'advient. Il, Es, ça… Il n'advient, Es n'advient, Ça n'advient...

11-      Ce propos n’enchaînant qu’au 4e, “à Toi et à Loi”, les deux instances impénétrables et des mystères, à l’"insu de toi" et surtout dans leurs incognoscibilités "réciproquement dissymétriques"* (rapport à la loi du moi chez Kant), dont Nazim fait l’état (notre point commun, le Toit, intime avec le Grand Poète.

12-      Il reste cette jubilation de “fin de roman” qui s’adresse faussement à un psychanalyste (non pas fictif, au réel, par écrit), ou feigne de s’adresser à Lui, après avoir fait tout le travail de “Durcharbeitunğ” tout de seul, au seuil, en Eisamkeit, au seuil de tous les signifiants mobilisés et accélérés, qui remontent au surface, au début du roman, pour s’y faire s’écrire, au lieu même d’anonymat (quatrième mur, étant le lecteur possible du roman, donc tout en chacun) d’un cri adressé à un quidam, nommé passablement “Baran” (au réel), le réceptacle sensible d’une écoute dont le niveau de qualité m’a poussé –pro-pulsé, plutôt par un Zwang que par un simple Trieb “naturel, commun”, ce pauvre et égaré “philo-zoophe” que je suis.

13-      “Deux manières de philozoopher”, comme j’écrivais, dans une article intitulée “Violence de Supplément d’Âme”. Il reste à savoir, comment et dans quelle manière classer ce “pin-up” du 3e propos, dans cette page. Comment les approprier, faire la sienne, d’abord, cette “transcendantale” qui laisse un champ libre, d’une part, et l'accessoire, le supplément (ici, “pin-up” -pendu, ou pendentif?-, interdit par la loi, d’une époque où l’autre “graphe”, du “pornè”, barrait le passage des frontières à l’intérieur même de l’Europe -dont j’ai fait l’état dans un film intitulé “Européra”, il y a quatre ans, et qui n’a jamais vu le jour) d’autre part, dans une zoophilosophie ou le “philozoopher”, tout court (“tout au plus, on ne peut –espérer- que philosopher”, écrivait-il, Kant, lui-aussi, dans sa première Critique, “le philosophe n’étant qu’une instance dans l’idéal” (cf. “Architectonique de la Raison Pure”), au lieu de se prétendre, comme les autres, d’“être philosophe”, c’est-à-dire, de s’installer à la place vide de la transcendantale. (14)

 

15- C’est de cela qui découle le problème à analyser, ici, et dont j’essaie de trouver une “manière juste” pour le résoudre, sans conséquence, et malgré tout, me sens inexpérimenté” comme Socrate (voir, le début du (F)ilm, “Encornés de Corne d’Or” du 19 mai).

 

16- Merci. 

Treizième (propos) trahit toujours, révèle la levée de la Révélation (interdit), comme un renégat ou pire, celui de Dénégation, qui rend imperceptible la différence entre l’avant et l’après du Khairos (voir Ağamben), du Skandalon, d’où “le sublime consiste à être le plus bas de ce qui est du plus haut” (Lacan, “Encore”, p. 18).

17- (*) Pour cette expression, je vous envoie expressément, à ce qu'on écrit dans les "descriptions" de mon film: "ceci est l'illustration la plus fidèle de ce que j'appelle depuis longtemps "réciproquement dissymétrique", qui aurait quelque chose à voir avec le concept-catégorie kantien de "synthèse disjonctive"". Il s’agit d'une séquence filmique dans l'ouverture du film.

https://www.dailymotion.com/video/x8yh16g

18- "L'illustration la plus fidèle" (adéquation exacte?) d'une idée? C'est extrêmement rare qu'un philosophe (qui revendique de Kant) écrit quelque chose de semblable. En plus deux fois dans la même journée, et dans différentes occurrences: voir (11e point dans cette pağe).

19- Quant à mon dernier roman "Aux Yeux d'Autrui", j'ai utilisé une autre version, plus "dramatique" de cette expression: "la dissymétrie respectueuse", ou bien "respectueusement dissymétrique". En turc, "saygı içindeki bakışımsızlık". 

Il faut compter aussi une "disjonction respective".

20- Mais en français,il y a un adverbe encore plus précieux qui permet de dire "respectivement dissymétrique"; ici l'adverbe ne s'ajoute pas "synthétiquement" comme un attribut moral (en l'occurrence le "respect"), une morale qui se modèlerait d'abord sur la géométrie (more geometrico). En turc: "bilmukâbele bakışımsızlık", qui n'impose pas là, le respect, mais l'éveille, d'où l’inégalité et la "dissymétrie". Le respect s'éveille par l'indice ou l'indexe, la deixis éveillée: respect déictique (comme quand -8e point- nous écrivions "La loi chatouille l'esprit":  onction déictique d'eutukhia -bonheur-, alors, plutôt qu'un sentiment.

21- Sans s'apercevoir, il y a un "chat noir" qui a traversé le texte, en escalade (klimaz, en Gr.); car, probablement le mot récent turc pour dire la "dissymétrie", "bakışımsız" fut inspiré et dérivé d'un poème d'Ece Ayhan (1955?): "Bakışsız bir kedi kara"... (Un Chat Noir sans Regard). En bon philozoospher, il fallait faire cette remarque. Notre rapport à l'animal est toujours dissymétrique; d'un regard indifférent ou quémandeur.

Beş Soylama

 

SOYLAMA -1

 

Karamana da uğradın mı ?

Karaman’ın koyunu guzel

Korkuteli'nde hiç otelde yattın mı?

Sincan'da hiç kıraathaneye girdin mi?

Ayancık'ta bulundun mu?

(-Yok genelde doğu kışla tarafında bulundum)

Şarkışla'ya yolun düşer mi?

(-Sen hiç ateşböceği gördün mü ?)

Karapürçek'te araba sürdün mü?

Kuğulupark'ta yem verdin mi?

(-Çok yemledim kuğuluda)

Basmane'de basma giydin mi?

Hekimhan'da Hekimoğlu türküsünü söyledin mi?

(-Harput’ta da hekimhan söylenebilir bence)

Sen hiç hellim peyniri yedin mi?

Mardin Kapı'dan içeri girdin mi?

(-Yok Sivas ellerinde sazım çalındı benim

Sürmeli'de gözüne sürme çektin mi?

(-Antep’te fıstık yedim)

Bergama'da bergamot çayı verdiler mi?

(-Rizede kaçak çay içtim)

Adilcevaz'da ceviz yedin mi?

Sen hiç Bedirhan'da bendir çaldın mı?

Sen hiç Aşkale’den geçtin mi?

Sen hiç Yalvaç'ta yalvarıp yakardın mı?

Sen hiç amatör kümede çamurlu sahada krampon giydin mi?

Sen hiç Dalaman'a zorunlu iniş yapıp hayatının hostunu buldun mu?

Sen hiç Gümülcüne'de kamp hayatı yaşadın mı?

Ürgüp Şarabından içip yatsıya kaldın mı?

İkindilerde harman olup yattın mı?

Evde evcileyin Kusturica oynadın mı?

Gamsız kesavetsiz damda uyudun mu?

(-Borkça’ya geliniz

Gürcistan’ın tam altı

Lazistan eyaleti

Yeknesak şiddetin kanıksanmış sahnelerinden kıtalar atlası…

Krime[1] dostu Veysi)

 

 

Soylama -2

 

 

‘Muhûbbî’ mahlası ile yazan ğenç bir acem şairi demiş ki;

 

Rüzgârından kalmadı kül dergâhın meyhânesinde,

yavaş solu ey dilber dudağı sâkine[2]

 

 

Handa kimseler kalmamış,

ol kara bakır dolmuyor bâde'nde…

Deb-i lebîn’den bir kıble-i hâbbe şerbeti sun,

Bâde-i şarâb kadehinde gelir

İzzet-i ikrâm koy sofra-i İbrahim elinden.

 

Fikren biât eden koca mahbubelerim

Beylikdüzün’de muhârip vaziyette,

Fekât kulun boynu kıldan incedir,

ikrâm ile bûse-i derdi ile biât edenlerden ol civâna

 

*

 

Soylama -3

 

Divan şiiri ile aşıklar buluşuyor…

 

Ey dilberi râna onca sohbeti dûçar ettin pespâyedir ol hâlin

Bir gümüş güğümün telkârisine biât oldu ol gönlüm

Nicedir vuslâtına tâlibim deyiver leb’inden senin nedir adın

Leyli leyli dil döküyom geleceksen gel be hâtun el-ırak

 

Gülün dikmeni Eryamanı el yaman,

ben senin fikri gûşenine heyrân

Ne çâre var ki firâkınla eğlenem bir dem

Ne tâlibim meded eyler visâle-i fırsat olur

 

Sazlıkta bi lâle bi kar sümbülüne demiş ki,

Nedir çektiğim senden, benden ne istersen?

Salihli’den çıktım yola verelim bir mola

İlm hâsebi kesbiyle pâye-i rifât edek

 

Arzû-ı munhâl kadro imiş ancak

Aşk imiş her ne var ise âlemde

İlm bir kâtre-ül kâl imiş ancak

Fıtrâtım Salihli’de bir molaysa,

Çıkma pejmürde sen de o Molla'nın yanına

 

Bend-i peyvend-i dilim ebrû-yı gaddârındandır

Rişte-i cem’iyyetim zülf-i siyeh der-kenârındadır

Hastayım ümmîd-i sıhhât çeşm-i bîmârındadır

Ilm ilm kötek imiş, arzuhâlin bağında imiş bu iş,

ben nerede yanam sana demiş Bülbül fiğânda

 

Bir devâsız derde oldum mübtelâ sevdim seni

Müptela oldum mübalağana,

eğer dost isek köstek olmaz isen zanaâtıma, haytâ

Ey hilâl-ül ebrû dilin meyli pek sanadır doğrusu

Sûy-i mihrâbına nigâhım

Kaç kebikeç-i edâdır ân’ın doğrusu

 

Rânâ-i ül kaşından inhirâf etsem riyâdır pek bu doğrusu

Yâ savâb olmuş veya olmamuş hat’tında sevdim seni

Vakti geldi, ben yârime küsmüş iken, dağlar devrildi âlemlerde

Dile verdiğimiz yâre korur nigâh-i gazâbından seni o yâre

Musikî-i âlemde bizi zikrederler eş dost fiğân ğâm,

Yok i mudur bunun bir zerre eşi fidân

 

Tasvîrine mecâl olmadı îmâ ile mi geçtik ömrün yarâsı

Dilde gâm var şimdilik lûtfeyle gelme ey surûr

Mücellâ olmuş bu aşkın ilk bûsesi hançereyi yakar afâdında

Olamaz bir hânede mihmân mihmân üstüne

Hadi eyvallah gelen gelir gelmeyene bûse-i elvedâ

 

Gûfte-i huzura erdi ol payitahta bir paşa rayihâsıyla

Sırrâ kâdem bastı, atının terkisinde beni zevk-ü terk eyledi

Oysa ol bir Câfer, civân-ı işret-i cengâver idi,

ol bahçenin Solmaz şâh-ı hümâyunu.

 

 

*

Soylama: 4

 

Sıcakladım,

yeldirmemi yırtarcasına çıkardım

atların yalağından kana kana su içtim

saçlarımı çözdüm

eteğimi yıkadım

ayaklarımı yalağa soktum

göğüslerime su tuttum

atlar kişnedi

sipsivri göğüslerimi sabunladım

Zeus Tengri şimşek çaktı

içimde bir ışık huzmesi beni gebe bıraktı.

 

cennetin ip ucu

mezralardan bir eşek anırdı

bir horoz tavukları kovaladı

Belveder Apolonu bana göründü

altımda buz gibi sular çağlıyordu

saçlarım lüle lüle

oracıkta kalbim titredi

bir lir sesi duydum uzaktan

udî sesli biri kaval çalarak yanıma geldi

sudan çıkardı beni

altın bir posta sardı

beni ağılına götürdü

Tengri daglarında

 

çoban dedim ne yapıyorsun sen?

çoban dedi ben yıldızlara secde ediyorum

çoban üç kere başını taşa koydu ellerini kaldırdı

arkasından ben de çobana secde ettim

çoban dedi bana değil Gök Tengri’ye tapacan

çoban dedi senin gözün bende, benim gözüm Tengri'de

on yıl o çobana karılık ettim iki oğul besledim

çobanı Tengri Dağı çağırdı, bana vedâ etti ğitti.

 

*

Soylama -5

 

“Eyy Yakûb,

ey Mısırlı rahip

neden Firavun'a secde etmezsin de göğe bakarsın

Açıl Nil açıl susam

sus Zenci Bilâl

Samson ve Dalida Meseli (ayetinden devam)

 

Tengri kendi dağlarını yaratman

Duman üzüm şerbet dilan hep hüzündü

Diyar'da bir titreme oldu, dağlar yürüdü bana Bağ oldu

Acem diyarında durdu Tengri

Cem yapın dedi bin yıl

İştar gözüktü !

Anaların Anası İştar Tengri'ye şöyle dedi :

 

"Neden Necef Taşı'na Kenef koydun?"

"Neden Asma Bahçelerimde oğullarımı öldürdün?"

"Neden benden Adıyaman Krallığımı aldın?"

 İştar Med'e indi

Tengri Sûr'u üfledi

İştar Anadan hesap sordu.

*

2 nisan 2022 - 24 mayıs 2024

(ilk yayımlanış)

---

[1] Kırım

[2]  "Sâki" burada "sakin" değil "içki sunan güzel" manasındadır.

Bir psikanalist aranıyor...

T.  C. beyefendi’den ricâmdır :

Merhaba, geçmişte fazlasıyla sempatik yazışmalarımız olmuş sizinle ve diğer meslek arkadaşlarınızla. Ve ben şimdi emekli oldum ve oldukça bomboşum (sadece bir-iki kanser tedavisi için dışarı çıkıyorum). Dün Tevfik Fikret'in "Rübâb-ı Şikeste" eserinin eski bir orjinal baskısını bulunca hemen aldım (oğlu « Haluk’a mektuplar» da var tabii içinde) -ve evin yakınlarındaki bir parkta oturup hemen okumaya başladım. Ve sonra birden, ama birdenbire -nedensiz- o parkta oturan hiç tanımadığım bir gence (sempatik ve insanların derdini dinleyen birisiydi, sağlosun) zamanında, öğrenciyken Paris'te yazdığım  « edebî » bir metnin (ki, « Fecr-i Fücur» başlığını taşır bu metin) -kendi çocukluk travmamın (ünlü romancımız, Ahmet Rasim’in kitabı « Fuhşu Atik»den mülhem, tabii ki bu metin) arka planını önlenemez bir itki ile anlatmaya başladım. İnanın sebebini ben de bilmiyorum, ve bu beni sonradan çok endişelendirdi.

 İkimiz de olanlara, yani anlattıklarıma inanamıyorduk ; dehşet bir durum, nedense Fransızca’dan dilime pelesenk olmuş « horripilé » sözünü de son zamanlarda çok kullanıyorum ): yine bir başka ünlü romanımız « Aşk-ı Memnu »yu kat be kat aşan "eski bir aile" (sezonlarca, mevsimlerce sürecek) hikâyesi (travması) dinlemek ister miydiniz, diye bir psikanalist olarak şahsınıza başvurmayı tercih ettim bu sabah ilk iş olarak (saat şu an 6.53).

Kanser tedavisi sürecindeyim demiştim henüz, yani seanslarınıza ancak sağlığımın müsaade ettiği müddetçe gelebilirim. İlgilenir miydiniz acaba böyle bir vakıâ araştırması ile, yani entelektüel olarak? Ya da beni çevrenizden birine (bu arada ben İstanbul, xxxköy’de oturuyorum; şahsen tanışmadığımız, sadece geçmişte fikir teâtisinde bulunup bir kaç kere yazıştığımız için sizden destek almakta, kurumsal yapınız adına etik bir sorun da olmayacaktır, diye düşünüyorum), bir psikanaliste yönlendirebilir misiniz? Muzdârip olduğum organı pek isimlendirmek istemiyorum şahsınıza şimdilik, konu dışı kalsın o, müşkil bir durum çünkü bu benim için.

Bu hikâyeyi dünyada ilk kez, vaktiyle, O. S. isimli (biz ona aramızda « Odetta Zırhlısı » adını takmıştık) eski İstanbullu, zamanın Beyoğlusunun yırtık kızı, Saint-Pulchéry’de erkek gibi yetişmiş, sonradan Paris’e yerleşmiş, orada yaşayan yahudi bir ressam arkadaşıma anlatığımı, söz konusu metnimi de asla yayınlamadığımı, sadece yazıp öylesine içimi döküp unutuğumu da bu arada belirtmek isterim. Yani, hatırlamamda Tevfik Fikret şiiri okumam etkili oldu açıkçası. (Acaba sizin psikanalizde bunun özel bir adı var mı, hiç karşılaştınız mı böyle bir vakıâ ile? Ve bunu, « arka plan » dediğim şeyi bu saatten sonra kurcalamanın pek bir manası var mı ?)

Ama işte, olanlar oldu. gereksiz yere anlatmış ve kendimi müşkül bir duruma sokmuş oldum, durduk yerde. Sonuçta burada medeni bir dünyada yaşıyoruz ; bir göz temasıyla insanlar aralarında « teklifsizce » (ne güzel eski deyimdir bu da ; « sans façon ») ilişkiye geçebiliyorlar cemiyet hayatında ; ki bu Baran adındaki, uzun hikâyemi sabırla dinleyen genç delikanlı da bu acıklı hikâyeyi okumadan dinleyen ikinci kişi olmuş oldu. Metinler asla yayımlanmadı, kimseye anlatmadım, okutmadım, okumadılar, ben kendim de okumadım ; gömdüm. Bu çocuk da isimlerimizi bir kağıda yazıp öylecene gitti -ama ayrılırken gözleri kızarmıştı ve suluydu; bir arkadaşıyla buluşacakmış ve öylesine gidiverdi, ben de anlattığımın yüküyle kalakalmış oldum. Aptalca bir durum ; yani tam bir « bétisse », koskoca bir roman olacak bir lapsus, bütün zehirli sarmaşık etkisiyle böylece atmosfere karışmış oldu. Niye anlattım ki sanki, kucağımda Rubab-ı Şikeste, Kırık Saz ile, kalakaldım.

İşte böyle. Sizinle paylaşmak istedim, son olanları. Özür dilerim, zamanınızı aldımsa, olan olmuş zaten…

Buradan, bence “horoz ibiği” teorimden sonra hiç olmazsa güzel bir ”devekuşu kabare oyunu” çıkar belki. Başımı kuma gömmem manasında tabii… (Yukarda, koskoca “gömdüm”yazmışım ya, ona istinâden).

Lacan’ın da hayvanlar dünyasından mülhem verdiği misâller benim için çok öğretici olmuştur. Encore (Yine, “bedende” anlamı da var sanırım) adlı seminerinde “arılardan” söz eder: Çiçek çiçek dolaşan arıları biz hep kovanları için bal topluyorlar, rızıklarını çıkarıyorlar diye düşünürüz, öyle biliriz; sonra gider o balı biz yeriz, arılar da bizim yerimize çalışmış olur. Ama arılar aslında, çiçek çiçek dolaşarak bir çiçeğin kendi başına başaramadığı bir işi, yani ayaklarıyla, kuyruğu, kanatlarıyla adeta bir “ihtilâç” halinde (bu eski kelime de unutulmak üzere, gençler bilmez) çırpınarak,  polene batarak, onlar arasında cinsi bir münasebeti gerçekleştirmiş, yani hayırlı bir işe vesile olmuş oluyorlardır.

Tabii, biz insanlar ne kadar “yaratsak”, yani yüce yaratandan pay aldığımız ölçüde (payımızı da, istidâdımızı da eyleme geçmeden tam bilemeyiz), yaratıcı yanımızı kullansak da, “dünyanın önceden kurulmuş düzeni” (aziz Leibniz’e atıfla) kadar şaşmaz olamayız; vesile olduğumuz ve olabileceğimiz “hikmetlerin” nihâi anlamından bihâber, veya bu gâyenin tam tersi bir istikamette de, insiyakî olarak eylemiş, yani istemeden bir şeylere (hayra veya şerre) vesile olmuş olabiliriz; bunu önceden bilemeyiz, ama üstünde sonuçsuzca düşünüp tefekkür edebiliriz.

Saçtığımız, bir gaflet veya delalet anında, istemeden kucağımızdan ortalığa serptiğimiz polenlerimizin doğru bir istikâmette, faideli bir işe vesile olup olmayacağından emin olmak isteriz; ama bizzât kendi evladımızdan dâhi öyle kolayca emin olamayız. Benim de Orçun ve Enes diye dünyalar tatlısı, haşarı iki oğlum var; büyüdükçe serpilip bağımsız olmaya başladılar; biz ebeveynleri olarak onların hayatında sadece bir vesileyiz; onların yerini hiç kimse dolduramasa bile onlar da rüzgârda dağılan polenler gibi uçup gidecekler zamanı 9elince yuvadan.

Bizim rüzgârımız ayrı; o beşeriyet dediğimiz alanda yeşeren bitkilerin çiçek tozlarını savurur; elimizde avucumuzda olanı, yani kendi çabalarımızla yeşerttiğimiz edebî ve inşallah ebedî olacak mahsülleri saçmak bizim sadece beşerî, hilkâtten gelen insiyakî doğal halimiz değil, ama bizzât medenî rolümüz, vazifemiz olsa gerek.

Hâ unutmak için, hâ unutmamak için not almanın, yani yazmanın, ama yukarda aklıma gelen bir kaç tanesini saydığım, serpiştirdiğim, edebî bir geleneğin örgüsü, ya da kovanındaki peteklerin düzeni dairesinde yazmanın ne gibi sakıncaları olacaktır; veya, tam tersi, ne gibi hikmetlere vesile olacaktır?

İşte bunu görmek, “gizli hazine” iken, kendini açmak, savurmak ister insan.

 Bu beşer’in, beşer olmanın ötesine geçmedeki, kendini henüz bütününü görmekten aciz “büyük kurulu düzende” Tanrı’nın gözünden, O’nun nezdinde görmek, kavramak, en önemlisi de O’nun tarafından kavranmak istemesinin (bu kelime çok hafif kaçtı) bizdeki kaçınılmaz tezâhürleridir: Tanrıyla dolmak, demek istemiştim –bu daha doğru bir tâbir olacak sanırım. Aziz Agustinus’un  ”İtiraflar”ındaki o unutulmaz “ihtilâç anı” aklıma geldi.

Lacan, Encore’da birçok “mistik” tecrübeyi (Saint Thomas’dan, Angélus Silésius’da Péguy’e Eros ve Agapè arasında gidip gelen –oscillations; s.42 “un mouvement oscillatoire”- saydıktan sonra), şöyle manidâr bir teşhiste bulunur:

“Nihayetinde, hristiyanlıkta öyle bir Tanrı icât edilmiş oldu ki , sadece onun kendisi hazza ulaşmış olacak” s. 70; o zaman “ces jaculations mystiques” –s. 71- ne demek daha iyi anlıyoruz. Ve s. 91’de de “une paire de ciseaux” der.

Saygılar

M.B.

16 Mar 2024 ÖÖ 6:58 Gönderildi

Alımlamaların Sayısı: Not içinde Not

 

Alımlamaların Sayısı : Not içinde Not

Nombres des Réceptions

Annahmenungen

[1]

Hamiş:

 

Buğün, 17 mayıs 2024; ve bu metni[2] yazdığımı, yayınladığımı (tuzlayıp bir köşeye kaldırdığımı) tamamen unutmuş olduğumu onu tekrar bulunca dehşetle[3] fark ettim: zira, şu sıralar daha çok "horoz ibiği", "kabuk", kret (crète; la phénoménoloğie de la crète: bkz. "De la crétoloğie" filmim -2 Ocak 2020 yapımı) ve "bioğonie" kuramıma odaklanmıştım (bu ay, Naturschriften aus Istanbul, onun bir remake’i olarak hafızamda kuramı canlandırdı şühpesiz).

 

Ancak "tuz kuramım" bu mayıs ayında da "Aux Yeux d'Autrui" romanımın sonlarında (4 mayısta yazımına başlanmış, 12. son bölüm[4]) bütün açık-seçikliği ile can alıcı bir pisti,

 

 (signes de souveraineté, sous lesquels les discours et les "styles" se composent, se symphonisent -ne serait-ce que dans- l'espace d'un roman à deux interlocuteurs isolés -saltık, tahnitlenmiş-),

 

bir anlambilimsel zinciri veya diziyi tamamlıyor veya açımlıyordu; ve bunu « eski tuz teorimi » (ki, kret daha eski, ama revize edilmişti) hiç hatırlamadan, sadece "eidétique" özlerin kılık-kabuk değişim diyağramlarını

 

 (Diyağramla ilgili olarak, bkz. "Roman ve Diyağram" veya "Roman Kuramım", yani –« Ğevherî Tarihi –Ahir Zamanlar üstüne » adlı 2019 ekim-kasım aylarında yazdığım romanın bir "ek"i; bu bloğa bu tarihle ilgili (« ne oldu ? ») bir sayfayı daha dün açmıştım)

 

izleyerek -fenomenolojik açımlama veya indireme metoduyla yapıyordu (Kretoloji kuramı gibi -ki o yazılı değil, sözlü bir kayıttır- bu son romanın da bu bölümü de bir kahvede -toplum içinde, irticalen- planlanmadan, elyazmalarını temize çekerken,"ekleme- ğeliştirme -açımlama, şerh düşme/ çıkma" (yorumbilğisel dönğüler) metoduyla yazılmıştır.

 

Eklemeye gerek var mı, bilmem ama "tuz kuramı" ve "kretoloji" (buna bu son romanı yazmaya teşvik eden J.-. Pontévia'nın Aby Warburğ'un bir sözünü -beiwerke- Almanca'dan çevirisiyle başlayan "aksesuvar kuramımı"da ekleyelim –nisan 2024’de yapılan ve YouTube’da yayınlanan bütün filimlerin) ilimlerinin konusu, yani ideatum veya noema'sı (kabuğu değil, çekirdeği: "noyau") aynıdır (gleich).

 

Roman "tahnitlenmiş ceset"ler (sarcophage), (koca filozof, Sinoplu Diyojen'in İskerder'e rağmen içinde olmayı tercih ettiği) "delikli fıçılar", ve "konuşan heykeller" (cansız cesetler) filmlerinin -anlambilimsel dizisinin- bir uzantısı, zorunlu bir "ğeliştirme, yayma veya yoğaltma-condensation- yoğalma, odaklanma -indirğeme- havuzu olarak -kendi zihnimdeki ratio essendisi- olarak 4 Nisan 2024 ğünü başlar: bir sesle, "vuruş" (frappe), "Schlağe", "Anschlağe" ile "frappe de monnaie", altın veya ğümüş sikke basımı (selâ ve sancak, taç ğiyme -auréolé des oripeaux- da bu dizidedir) sesi ile başlar (kurulur, stelt): Ğeschleht (soy-lama, cinsiyet) ve Ğestell (şasi,karkas), Ğesetz (yasa) -bir devlet ğibi kurulur: Sancağında da muhtemelen "Ğuğnuk" kuşu olsa ğerektir. Hukuk kuşu veya Kuran'da ğeçen o put: Ğuğnuk.

 

Yani, frağmanter olarak ilerleyen kesintili, peryodlara ve ayrı zamansallıklara (morphès) bölünmüş, mekanda dağılı (espacement –aralanmış -12 bölüm ve bir « Son Söz » -L'épilogue , eşittir « 13 », Dürer’in « Büyülü Kare »sindeki ğibidir –ve birden, romanda adı hiç ğeçmeyen « Şehrazat »dan, Binbir Ğece Masallarında 602’inci ğecede kitapta dönüşen Şehrazat fiğürü ile bir özleşleyim –Einfühlung- kurulur) büyük bir anıt mezar süslemesi (parergonal kolonlar, sütunlar, parşömen tomarları -Ezekiel sütü, vb.) -arkeolojik sit alanı olarak "roman" ("Aux Yeux d'Autrui": "Ötekinin Nezninde" -eu égard à..., rücksicht) kendisinden çok daha büyük, elle tutulmaz bir bütünün (kendi zihnim) ufak ama en değerli, merkezî parçasıdır.

 

Beiwerke, Work in Process'e dönüşür, bitimsiz (ölümsüz?) otobiyoğrafi olur. Sedâsı (Echo) kalır.

 

Bu konuda ilgili ses kaydı ve görseller hazırdır; yakında video olarak yayınlanacağı kamuoyuna -cuma selâsı yoluyla- duyurulur.

 

Cuma, 17 mayıs 2024

 

 (***) "Alımlamaların sayısı"na hiç girmiyorum bile...

 

---

[1] Yazım dili Fransızca olan ilğili roman içinde, çevirisi oldukça zor bu terim, Almanca olarak (Lutherci, ruhani ve felsefi  terim, alıntılandıkça bağlam içinde kendini açar) tam beş kez geçer. Konumuzun gerçek özünü oluşturduğunu (düşünce diyagramı veya matrisi; khôra’sı) düşündüğümden sadece bu kısımları mekanik olarak kesip çıkarıp (roman yazımı sırasında defalarca –son derece bilinçli ve meraklı bir şekilde- yaptığım gibi) alıntılayalım: (dört ve beşinci alıntılar aynı sayfada yer alır, ve “tuz” meselesine dolaysızca –ya da bütün bu dolayımlarla- bağlanır)

 

1-    Dans la réceptivité hospitalière où "les appréhensions et la réceptivité (Annahmenung -adoptivité*) –s.43

2-    m'avoir augmentée la vie (celle de la réceptivité, et de l’appréhension, d'Annahmennung), à ton tours –s.73

3-    La grâce vous est offert et vous l'avez reçu (Annahmenung) sans délai sans écart sans différer –s.128

4-    tout un corps de bureaucratie, dont chacun des organes remplissant un autre devoir (…), Sollen hypothétique, obéissent, reçoivent (Annahmenung) sans s'apercevoir, le meme signe despotique –s.132

5-    La monnaie frappé est impériale, trop centraliste pour pouvoir être vérifiée dans son "nombre de réceptions" (Annahmenungen) et contrôlé constamment par les "rivaux", autres prétendants au noyau de la souveraineté, seigneurs féodaux -s.132

 

(*) Burada “annahmen”in, mecliste bir yasanın geçmesi, uyarlanması (adopter une loi) anlamı olduğunu hatırlatarak, ve romanın daha başlarında “misafirperverlik” ve “misafir kabul” yorumuyla birlikte kullanıldığını da fark ederek, roman biter bitmez, benim için çok eski ve özel yeri olan bu temayla ilgili, 2004 yılında Paris’te L’Harmattan yayınevi tarafından yayınlanmış olan felsefi makalemi (pek okunup alıntılandığını görmediğimden) uzun zamandır üyesi olup takip ettiğim Academia.edu sitesine yükleme yönünde –karşı konulamaz- bir ihtiyaç duydum: “Identité(s) par Adoption”, in Diversité Culturelle en Turquie et en Europe.

Makalenin yazım tarihinin ise Türkiye ile Avrupa Birliği ilişkilerinin yoğun bir yasallık (Ğesetzmässiğ –Kant’ta “aklın yasa koyucu özelliği anlamında kullanılır), kanun koyuculuk  (“adoption” –evlat edinme anlamı da vardır)  süreçleriyle eşzamanlı, yani 2002 yılı civarı olduğunu da hatırlatmak isterim.

 

Romanda kan ve soy bağları (yeğenler, babalar, kızlar, oğullar, yeğenler, amcalar) ile ilğili uzun anlambilimsel zincirler, “soylama”lar da vardır. Soylama –Yunus Emre dilince Zusağe’dir.  Efsane, léğende, veya aklın mitleştirici (romanda sıkça ğeçen “fictionnant” -dichterlich) işlevi…

 

[2] Söz konusu metin bu blok (selavy@blocspot) içinde yayınlanmış “TUZUN FENOMENOLOJİSİ : SALT & SALTIK” (27 Mayıs 2020) başlıklı kuramsal çözümlemedir. Bu not okunmadan, ("De la Crétoloğie" (f)ilmi soğuk bir kış ğünü sıcak bir kahvede -bkz. köpekli fotoğraf- kaydedilmiştir*), öncelikle o mutlaka okunmalıdır.

 Ve 25 mayısta da –iki ğün önce “Erreur scélé” (Mühürlenmiş Yanılğı –scélé, tuzlanmış, salé gibi okunur) yazılmıştır; ve açıp okumaya korkuyorum. Şüphesiz, Ece Ayhan**, ilk kez, Osmanlıdaki bu tahnitleme, sepileme mevzusunu “kültürel, siyasi” alana çekmiştir. Ben de “Ğıyabında, Yerineler’de (2004, ss. 229-230, not 8, "Sepicilik") kullanmış, geliştirmiştim. Sorun şu ki, 2020 mayısında ben kemik iliği nakli için bir hastane odasında elimde bir PC ile tecriddeyim. Ve 2019 sonbaharında yazdığım Ğevheri Tarihi”inde İbn-i Haldun’un Mukaddime’sinden gene dehşetle aldığım bir işkence sahnesinin tam ortasındayım. Nasıl hala teori yapabiliyorum?

"ŞİİR VE KADAVRA

1. Perşömen kâğıtlar okunduğunda, kıvrıktırlar; şiirin ve

2. kadavranın içi açılmamıştır, insan insanın hiç."

(**) (Ece Ayhan, Çok Eski Adıyladır, Adam, Eylül 1982, s. 56)

(*) Buğün 21 mayıs 2024. Samimi arkadaşım Osima'ya sosyal medyada ilk kez "şaka yollu" (merdiven altında teori -yani oğlunu- doğuran "ana" kisvesi altında), "kretolojiden" söz ettiğim şu 9 mayıs notu da anlambilğisel çembere dahil olsa ğerek: 

Database online...

@ElieElieShabbat

·

9 May

Seni Ukraynalı uzun boylu özel dadıların eline verip yuvamı yıkmak istemedim; gündüzleri Sübyan Mektebi yerine CKM'ye verdim, orada arka kapıda güvenliğin, garaj görevlilerinin, değnekcilerin elinde büyüdün; ben de Cadde'de sakin bi mekan bulup Kretoloji teorimi geliştirip sana baktım.

Hatta, "Tuzla"dan ve "baba"dan söz eden, hemen bir sonraki not da... Burada iki Annahmenun9 -yani "evlat edindirme"- topos'u var: "Sübyan Mektebi yerine", "...olma diye", "Tuzla'ya/yı/verdik"... "Baba'nın işlevi: "Kulturla tanıştırmak"...

Database online...

@ElieElieShabbat

·

9 May

Kapalı bir muhitte yetişip içine kapalı ve sıkılgan biri olma diye baban seni çevre muhitler ve tehlikeleri konusunda bilgilendirdi: Kulturla tanıştırdı, odana posterler asıp brifingler verdi; artık odanda cezalıydın. Tuvalet izni istemeliydin.Adam ol diye Tuzla-Piyade'ye verdik.

[3] Not içinde bir not daha (“écrin” –mücevher kutusu-  içinde):

Dehşet: horripilé…

"Dehşete düşmek", dehşetle fark etmek... Tekrardan bulunca (hayalet –revenant- görmüş gibi) korkmak: Tremendum Dei veya Tremendum Mundi...

 

Bu mayıs 2024'de yaşanan diğer "dehşet anı" da antikacıda rastlanıp evde incelemeye tabi tutulan tablonun incelemesi sonucunda ortaya çıkan 7/ 5 aritmetiğinden duyulan dehşet; yani bunun 2009'daki romanım Heft Penç'i bana -kendime- açımlaması...

 

Son romana bu da –bu bile- (mü)dâhil olmuş ve açımlanmıştı :

 

“Même (gleich) et l'autre, les semblables en dissymétrie,

en rivaux et obéissant au plus fort, et en

se complotant (ou ayant l'obligeance de faire de concessions

en complicité forcée par quelque

jeu de suprématie feinte ou réelle,

dont les limites devient interchangeables et contaminées

dans l'espace du jeu d'échec) avec le plus faible et/ou doté du signe

(d'argent ou ayant des liaisons qui s'infiltrent à l'État,

dans un sorte de cabinet d'ombre, etc. -et je pense à un tableau

ottoman d'aire dite orientaliste; où deux protagonistes mâles

se dépeignent sur un divan, en jeu

d'échecs, juste au stade terminale ou conclusive,

d’une scène de Heft-Penc: Sept-Cinq) d'or, dont (donc) une cadre

dorée ou argentée, horripilé, ou en auréolé d’oripeaux, est prête,

en prestation, disponible en lignée

de sang et de probablement, de terroirs,

des tréteaux, en animal comptable et considérable :”

 

[4] Romandan alıntı:

 

"Se témoigner du signe sous lequel un affreux et aveugle partage a eu lieu, au bord de la

 

fleuve: d'où le sel est ramassé ; soldé, sale salé, to sell, sailing, saler. Voilà un objet d'échange

 

plus parlant que la monnaie inodore*, car salé, (momifié ; tahnitlenmiş) également. La monnaie

 

frappé est impériale, trop centraliste pour pouvoir être vérifiée dans son "nombre de

 

réceptions"** (Annahmenungen) et contrôlé constamment par les "rivaux", autres prétendants au noyau

de la souveraineté, seigneurs féodaux ... Régions. C'est toute l'histoire l'Europe en un pinceau de

selle."

 (*) Ce point a reçu une éclairage du côté des origines de l'alphabet phénicien, dans la vidéo d'hier, à partir de Lacan,"Encore", p. 36: "Le Monde a un petit problème -Éros et Ağapê", publié à mysteriques.bloğspot.com

 

(**) "Alımlamaların sayısı"na (4+1 ?) –Dürer’in « Büyülü Kare »sinde olduğu gibi-  artık hiç girmiyorum bile... Ki, o bu fazla uzayan –ve bağımsız bir roman kuramı makalesi olma yolundaki bu notun başlığını oluşturdu artık. Zaten romanın "Son Söz"ü (olmayan 13üncü bölüm; 12+1, l'Épilogue başlığı ile bu bloğta çoktan yayınlandı.