Yazar etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Yazar etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

30.01.2020

Hypothèse Répressive de l’Ecriture


Hypothèse Répressive de l’Ecriture

 

La grafie fait songer ce que les gens peuvent avoir dans la tête comme curiosité, désir, besoin, devoir, distraction, souci, et jamais une insouciance ou indifférence totale, quand ils se sont dispersés volontairement et à la recherche du Même, dans les couloirs labyrinthiques d'Une bibliothèque




Entrée à une bibliothèque nous inspire un respect, précédé (étant enfant) des avertissements de silence, et suivi (étant jeune) des reflexions gentilles de la quitter ou pas: Un lieu de Loi dont les publications raisonnées ont subites précédemment, suivi de lectures 'libres'en cachet

Une bibliothèque n'est pas interessante par ce qu'elle préserve de par SA volonté, Titre, spécialisation classificatoire, exclusive ou expulsive (voire discrimatoire): si elle est populaire, l'est par image non-subsumée, si savante, par édition critique annotées et enrichies, jusqu'à en devenir lassant!

Il n'est pas suffisant de dire qu'"il n'y a pas de hors-texte" et d'en amorcer la virtualité ou la généalogie toujours plus réculée, jusqu'à en arriver à un concept de 'trace' qui serait 'an-archique', an-archival, etc. Mais, il faut poser -et en avoir le courage de changer le monde-

+clairement d'abord, deux hypothèses (comme Foucault l'a fait, selon lecture de Deleuze, deux hipothèses de "Pouvoir", Répressive et de Contrôle, disciplinaire ou liberatrice) d'écriture, quoiqu'elles se contaminent, Soit! Pour en donner une vision à l'Humanité par compassion @SimonObirek
 

Et il ne faut pas faire comme si c'était la même chose d'obéir sérieusement ou par ironie (qui n'est qu'un paravant ou "problema", une "visière", heaum, etc. contre les spectres qui hantent: vides angoisses à dissiper si vous imaginez un instant que même votre mère était deja putin)
 

+ à la Loi du Genre dans la littérature (dont l'écriture n'est qu'une offrande sacrificielle), en somme mimétique, par économie, Que d'obéir ou inciter les gens d'obéir à des pouvoirs répressifs, disciplinaires en raison économique par Mimésis! Hypocrisie s'enracine dans vos veines!

Ou bien il faut être à l'hauteur de cette déclaration "pas de hors-texte" et aller sans être effrayé au coeur des "choses", justement répressives (çömme écriture elle-même ou “trace intouchable saine et sacrée”, sacrifiée sous les maudites codes de la littérature corrompue) et y libérer avec la déconstruction , par un acte de performativité sur-interprétative, les potentialités que nous y ajouterons, alors que nous en avoins pas ou ne sommes pas sure d’en avoir comme substance, et jamais sacherions si nous nous n’esseyâmes!

Y ajouter de par praxis... On ne peut que libérer les autres par exemple, par un support d'inscription du 'noble' au 'vil', du 'vil' au 'noble' (bien connu depuis les Troubadours), sans savoir comment et dans quel sens, par la publication (support qui compte), alors que pour nous libérer,

+il nous faut impérativement de Connaître (chemin faisant) et d'avoir combattu réellement dans une fiction de guerre avec La Loi du Genre; si c'est sans savoir, cela ne s'appelle plus Libération, mais le dérive, perversion, différence, le "sujet" des littérateurs, des Thèmes et des Variations: Mélodie!

*

Et face à cette passivisation intellectuelle qui comprend “pas de hors-texte”, non pas comme il faut, tel un cri d’alarme alerté et alertant pour se mobiliser pour l’écriture émancipatrice, mais comme un pré-jugement donné sur le monde maudit, néfaste, obéissant à sa destinée, c’est-à-dire à une horrible determination determinante à la Spinoza, qui aurait mal compris, lu la libération (quoique encore sous la garantie de Dieu) de cogito libérateur (jusqu’aux suppositions de “folies” (sommeille, être enceinte, accouchement, etc. chez Hegel) –chez Descartes- qui ne peuvent arrêter ni le deroulement ni le flux dudit ‘cogito’), soit!

Par crainte de domination du Souveraine sans souveraineté véritable, phénomène d’appariton du cogito serait contemporaines (sur l’axe de synchronie du structuralisme qui est bien obligé de le prendre au sérieux et d’expliquer selon le nouveau partage) en Europe de l’apparition d’un nouveau traitement des “fous” par la voie de l’exclusion et de l’enfermement, comme Foucault suggèrent et Derrida discréditent l’empricité de l’hypothèse (foucauldienne; in Histoire de la Folie, A l’âge classique, et l’article de Derrida in L’Ecriture et Différence),

 sans s’appercevoir qu’il, Derrida lui-même, renferme Foucault qui s’est libéré du côté de chez Deleuze (proustien, ayant la légérté d’une quator de  Débussy), le libérateur libéré; un inconscient libéré jusqu’à en avoir plus du tout, mais à l’être tout simplement, d’une manière dynamique, dans les agencements qu’on va  pratiquer avec les simulacres);

 et Derrida (faisant appel à l’extragavance baroque de Descartes qui fait appel même à la folie, loin de la dissocier du cogito, qui n’a rien à voir avec l’exlusion disciplinaires des aliénés par le souverain discours dont celui de Descartes se dissocie, en tout cas fait la différence), cette fois, resterait dans l’ “hypothèse répressive” du même Foucault, lu par Deleuze.

Vengé, vengeur d’un autre vengé et du vengeur, etc. Circuit fermé, avec ses boucles d’ouvertures, bien-connu de l’écriture et de son histoire générale, ainsi que celle de la literature toute entière dont les auteurs se comparent devant le comparu (la folie), alors qu’ils ont toujours la possibilité de devenir incomparables, incommensurable “loi” (auto-légiferante, se donnant ses propre lois) et au-delà et par delà de La Loi du Genre (celle de convenance philosophique avec la dichotomie de l’emprique et de l’universel, et celle des Sciences Sciales avec l’élan donné du structuralisme, pour les nouvelles recherches, c’est-a-dire, des bibliotheques, archives, maisons d’editions et même de lecteurs, étant leurs contemporaines en tant que tels, peuvent être considérés et confinés du coté répressive (pharmakon poisoneux justement, et non pas reçu comme donation généreuse) d’écriture et des agencements, dont il faut aussi se libérer, encore avec les nouveaux agencements, c’est-à-dire dans la fiction, dans le “pas de hors-texte”, pas de le signifié transcendale, pas de le juge ou le référent dernier, mais de rapports de forces du désirs répressifs ou libérateurs, à vos choix, à vos dons!...
 
 
Quoique rapports contaminés, plutôt minés de l’intérieur que de l’extérieur, par un mimétisme qu’il reste à expliciter.
 

 
 

 

3.02.2018

Özel İsmin Sırları...

Özel İsmin Sırları...

Sanatçı'nın kendi "özel ismi" ile müsemma olmasındaki sır, onun yöneldiği 'nesne' veya 'nesne durumları'nı nesnel veya noolojik nesnel bağıntısı içinde olmaktan ziyade hep kendi öznel idiosenkretik veya idiografik bağlamı içinde belirleyerek tümelleştirilebilir bir tikel kılmasıdır.

Bilim insanının icadının da "özel ismi"yle anıldığı olur; ancak o bunu yöneldiği tikel nesne durumunu tüm idiosenkretik ve idiografik bağıntısından soyutlayarak nesnel ve yasalaştırılabilir bir noolojik bağıntı içine sokmak suretiyle tikeli tümellere bağlama yoluyla gerçekleştirir. 

Rousseau, (patetik bir şekilde) "dilin icadını önceleyen, her icadın mucidiyle beraber öldüğü binlerce yıllık bir dönem"den söz eder. Her sanatçı idiografik bağlam ve öznel süre ile bağıntısının yoğunluğu oranında eseriyle beraber ölür, geriye eser ve "özel isim" bağıntısı kalır.

İdiografik öznel bağlamla ilişkimizin ilineksel (arızî) olduğu (İçkinlik), özsel olanınsa noolojik tümelle bağıntımız (Aşkınlık) olduğu ileri sürülebilir. İlkini modern sanat üstlenir ve "özel isim" (imza) ile ilişkiyi vaz eder; ikincisi ise idealist sanatı (kanon'u) temellendirir.

Batı, özel isim vaz etmeyen ikon'un, kanon'un ve genel olarak idea ve teoloji kaynaklı sanatın Hristiyan sembolünde (idio)sentezinin sonuna gelince bilim ve sanat boşanarak "noolojik tümel" bilimin ipoteği altına girer: Modern Sanat'ın "özel isim" ve özgünlük yanılsaması başlar…

Hristiyan teolojik icat bir idiosenkretizm olduğunu gizleyemez olur:  Ancak, ne Modern Bilim aşkınlığı yeryüzüne indiren içkin bir teoloji olduğunu (uzantısı değil ama Ersatz'ı) ne de Modern Sanat'ın "sanatçı-birey"i kendi "christian name"iyle şahsi Golgotha'sına tırmandığını bilir.

3 Şubat 2018

(Bekir Talha‏’nın şu önermesine yorum ve cevap:

“ Sanatçı olmanın en güzel yanı -herhalde- bazı nesneler ve durumlar karşısında insanların aklına sizin gelmenizdir. (olsa gerek)”

24.09.2016

Filozofun Ölümü


FİLOZOFUN ÖLÜMÜ

(25 adımda ‘ölü taklidi’ yapmak)

 

Devletler, ölü filozofları sever...

(@herdaimreddiye)

1.    Filozoflar filozof olmak için ölü taklidi yaptıklarından yaşarken pek fark edilmezler ama doğmak için de ölü taklidi yapan devletleri seçerler.

2.    Filozoflar ile Devletlerin ortak noktası yaşamak için ölü taklidi yapmak zorunda olmalarıdır; ancak birinciler nadiren ikinciler sahiden ölür.

3.    Filozoflar düşünmek için devletlere "gölge etme başka ihsan istemez" deyip gölgelerinden şematizm için faydalanarak 'anlık'tan[1] akla geçerler.

4.    Filozoflar ölü devletlerin ölü kabuklarından ölü sözcükleri alıp bunlardan kavramlar yaparken genelde “Deloslu dalgıçlar” gibi dalgın görünürler.

5.    Filozoflar bir deniz enkazına[2] benzer; kendileri ölü olduğu halde çevrelerinde bir  fauna ve flora oluşumuna yol açarlar: resif, lagün, kovuk, in gibi…

6.    Filozoflar uzaktan Sitenin Muhafızlarına benzerler, ama devletin kozmik odasının içinin boş olduğunu bildiklerinden saklayacakları bir giz yoktur.

7.    Filozoflar doğacakları çağı önceden bilemezler ama hep bir enkazla gelip enkaz devralmak zorunda olduklarını da bilirler: maddî/ manevî enkaz[3]

8.    Filozoflar uzaktan Siren'in sesinin kulaklarına hoş geldiği kimselerdir; sirenler yaklaştıkça onlar daha uzağa çekilirler ki notaya geçirebilsinler[4]

9.    Nedense hep filozofların penceresinin önünde bir şeyler olur: Rousseau'da bir adamı boğazlarlar, Hegel'de Napolyon tüm bir ordusuyla geçer…

10.  Filozofların ya Diyojen gibi bir fıçısı ya tüneyecekleri bir sütunu ya da Spinoza gibi bir iç bükey bir dış bükey parlattıkları aynaları olur.

11.  Filozoflar daha erken yaşta Site Muhafızlarından olamayacaklarını anladıklarından önce Tekhnè Mimetikè'ye[5], oradan da dış âlem seyrine yönelirler.

12.  İçine doğdukları enkaza göre, hemen hep Mühendishane'den Hendese'ye, oradan ya Cifr ilmine ya da çağa göre Botanik ve Astronomi'ye geçerler[6].

13.  Diğer tüm herkes için bitki bir bitki, taş bir taş, yıldız da bir yıldız iken, Filozofa bir taş bir bitki, bir yıldız da yanan bir taş görünür.

14.  Botanik, Jeoloji ve Astronomi'de belli bir yere gelen[7] Filozof çömez, dış âlem seyrinden iç âleme, hıltlar ve salgılardan Melankoli'ye[8] geçer.

15.  Enkazın (yani; deniz kabukları, kalker katmanları, devlet arşivi, lügât ve gramer) seyri onu ziyadesiyle üzmüş, bir süre Melankoli'de ölü taklidi yapar.

16.  Bilhassa lügât'ın içine düştüğünde hissettiği boşluk onu 'başının üstündeki yıldızlı gökyüzü'den ziyadesiyle teessüf eder; artık kırgın, umutsuzdur.

17.  İç âlem tasavvuru adına Tab’dan Tebâbet'e, oradan da Tıbba geçmenin sonuna yaklaştığı noktadır bu; artık gramerciler de onun derdine devâ olamaz kategoriciler de…

18.  Bir yanda içinde oynaşan 'hıltlar', diğer yanda sonuşmaz ebedî doğruların ona kapalı semâsında peyk'e girmiş fikriyat sferleri: Böyle binyıl geçer.

19.  İlk birinci bin, ikinci bin; ölemeyen filozof için bunlar hiçbir şeydir: O âkis benim, o zülüf senin, o zümreler dizi dizi, o ilhâm perileri, o Ruh-ûl Kuddûs…

20.  Ölü taklidi yapmakta, mimesis sferlerini üçer beşer tırmanmakta o kadar ustalaşmıştır ki artık, ‘Kralların Sofrası'nda tam cambaz olacakken;

21.  Birden etrafında iç aleminin bizatihi kendisinin kendi ruhunu cezb ve meşgul etmek için aksî olan gölge ve görüngülerden müteşekkil fauna;

22.  ve florası'nın da en az kendisi kadar ölü, yaşayan her şeyin, en soluk veya sıcak nefesin ve nefsin de ölü, yani grammatik olduğunu dehşetle;

23.  idrak ederek Hay Tanrı'ya döndüğü anda Boşluk Gölü'nün buz gibi billûr kristalleriyle elinde parçalandığını müşaade eder: Artık o'nu kimse;

24.  ama Kimse'nin öldüremeyeceği Vadi'ye vardığını anlar: Bu Vadi'de ne Devlet ne Zülkarneyn, ne Ye'cüc ne Me'cüc, Çin İmparatoru dâhi artık yoktur.

25.  Yol üstünde bin çarpı bin kere ölünce, aldanınca, inanınca, vaadlerde bulununca, ufukları açınca, Ölüm'ün aslında ne kadar kolay bir şey olduğunu anlar.

 

24 Eylül 2017

06.46



[1] ‘Anlık’, momentané olan, zaman ve mekâna tâbi olduğu kadar müdrike, idrâk veya anlama yetisidir (Understanding, Entendement, Verstand) de: Kant’ta, Vernunft, yanı ‘Aklın’ bir alt tabakası…
[2] ‘Deniz Eskisi’ veya ‘épave’…
[3] Aradaki ayrım önemli değildir (indifféremment)…
[4] Siren sesinin “sanatsal” bir şey olduğu varsayılırsa, Felsefe’nin Sanat eğitimiyle başladığı da varsayılabilir…
[5] El emeği gerektiren, taklit sanatları, zanaatler…
[6] Bunlardan birinin eksik kalması Filozof olmanın önünde en büyük engeldir.
[7] Bu üçünün bir arada, özleriyle birleştirilmiş olduğu takdirde…
[8] Hipokrat hekimliği, İbn-i Sinâ, vb.

17.09.2016

Tüm YDS Soruları


ALMANCA DİL DERSİ (elementary)

(ALIŞTIRMALAR)

Aşağıdaki verili kelimelerle anlamlı bir kompozisyon yazınız :

 (NOT: LÜTFEN GÜNCEL SİYASETTEN UZAK DURUNUZ. SERBEST VEZİN KABUL EDİLEBİLİR)

Örnek metin : S. Mallarmée, « Les Mots Anglais »

Lexicon :

1.   zincir:

Yeddi emin (Treuhander)

haraç mezat satmak (verauktionieren)

kayyum (Mocheediener)

kayyım (Pfleger,  Beistand, Kurator)

 

2.   zincir:

Yed (Hand, el)

Yed-i Tasarruf (Eigentümersein, Eigentum, Besitz, Grundeigentum

Mülk, Taşınmaz (Grundbesitz)

Mainmise (Fr.): El koyma, saisie

3.zincir:

Angarya (Zwangsarbeit)

Zwangmassigkeit! (Freud)

Zwank/ Zweck (erek, amaç)

angarya işleri  (Zwangsarbeiten, arbeiten ohne Lust, mit Unlust);

Vazife (Pflicht)

Vazife hissi (Pflichtbewusstsein veya Pflichtgefühl)

4.zincir:

Vazifemiz:

“Das ist unsere Pflicht!”

“Ich tat nur meine Pflicht”.

Vazife uğrunda: “für die Pflicht!”

Vazife ve salâhiyet ihtilâfı: Kompetenzstreit

5.zincir:

sitzen: oturmak

besitzen: sahip olmak, işgal etmek

Besitz: Mülkiyet

Ersatz: Yedek, ikâme (?)

Besatz: Süs ekleri (!)

Besatzung: İşgal kuvveti.

Bestand!

6.zincir:

Bestand: durum mevcudu, bakiye

bestandig: süreğen, sabit

Setzung: pozisyon

Voraussetzung: ipotez

Hypothek (?)

Bestellung: ısmarla/nma

Gestell: Karkas(n) (carcane, Fr.)

7.zincir:

Sorge (cura): kaygı, özen

besorgen: satın almak, sağlamak/ özen göstermek

Besorgnis: Korku, endişe

Occure (İng.,Fr.): ilk olan

Récurrent (Fr.): sürekliliği olan

 

Şimdi de benzer alıştırmaları biraz da diğer dillerde yapalım:
 

 

Antik Yunanca Dersleri:

Aşağıdaki özlü deyişi çeviriniz:

Ὁ κόσμος σκηνή, ὁ βίος πάροδος· ἦλθες, εἶδες, ἀπῆλθες.:

Standart (veni vidi vici’li) çeviri:

« Dünya bir tiyatro, hayat bir piyes; geliyorsun, seyrediyorsun ve gidiyorsun. » (Ç.D.)

Hamiş : «İngilizler aoristi zamansal yorumluyorlar niyeyse, geldin gördün gittin diye çeviriyorlar.”

Analitik kökenbilimsel/ yorumsal çeviri :

“Alem bir sahne

hayat desen parodi

yolluyor birden Tanrılar

bir süre seyretmeye/ eidos'lamaya

sonra da geri çağırıyor.”

 

Analitik etimolojik/ arkeolojik çeviri:

Theos-atrium, (bkz.theatros anthrophagica), Eski Yunanlılarda evin (oikos) veya hamamın giriş holünde (atrium) tanrıya sunulan paradoks?

Olgunluk Sınavı Sorusu:

Bu özlü deyişin, geç Alman Rönesansı, Traumspiel (Yas Oyunları) geleneğinde dine küfür (blasphématoire) şeklinde yorumlanışına bir örnek veriniz:

Örnek:

“Tanrım neden kendi güçsüzlüğünü bizim günahlarımızın seyri üzerinden gerçekleştirme gibi bir gafleti tercih ettin ki?”

(Not: Tek nefeste, soluk almadan, soluk vererek söylenecek)

Soru:

“Gaflet” kelimesi, burada tiyatronun ontolojik varlık koşulunu (hangi amaçla icat edildiğini, gerçek işlevinin ne olduğunu, vb.), sizce yeterince açıklamakta mıdır?
 

 

Türkçe Edebiyat Bilgisi:

Sizce Oğuz Atay’ın “Tutunamayanlar” romanındaki (Sayfa:199/ Mısra 193) aşağıdaki tümcesi

“Tanrım, neden günahlarının yükünü taşıyacak gücü ona vermedin ?”

hangi “onto-teolojik” saiklerle yazılmış olabilir? Varsa, vurgulayınız (fazla vurmayın).
 

 

Farsça Dil Bilgisi

1-   Farsça nasıl katledilir? Veya ‘Türkler neden Farsça’dan terceme yapamaz’a bir örnek gösteriniz.

Örnek parça:

Sadık Hidâyet, “Diri Gömülen

Elimizdeki çeviri:

“Keman telinden çıkan ses, kemanın yayını damarlarımda gezdirip de bütün dokumu müziğe karıştırmış gibi sarsıyordu.”

Özgün metine ulaşamasanız bile bu tümceyi en azından Türkçe’nin ve tabii ki de “keman”ın olanakları açısından nasıl anlamlı hale getirebiliriz?

Cevap:

“Kemanın yayı sanki tellerde değil de damarlarımda gezinircesine hücrelerime kadar beni titretiyordu.”

Özlü söz:
Farsça, ihâneti, özellikle de Türkçe’nin ihânetinin bedelini ağır ödeten bir dildir.
 

 

Herkes için Kolay İngilizce dersleri:

I.             Türk’ün William Blake ile İmtihanı:

Örnek:

Bir çeviri: (muhtemelen aslına çok, hem de fazlasıyla sadık görünüyor, öyledir de…)

"Rüyasız bir gece içinde uzanmış yatıyordu.

 Korkmuştu çünkü…

uçsuz bucaksız ölümden."

Soru:

İhânet eden, ama ihânetin bedelini –en azından- dil ve düşünce olarak geri ödeyen bir çeviri sizce nasıl olabilirdi?

Cevap:

“Ölümün ne başının ne de sonunun olmadığını anladığında,

 korkusuz,

Hülyâlara kapılmadan uzanıp beklemesini bildi gece.”

Zirâ:

“Korksa”, öyle yatıp uzanamazdı, fizyolojik olarak yani…
 

Türkçe’de ilmî tercemelerin hâli:

Örnek -I: Sosyoloji

Güç tekil bir bedende temerküz ettikçe toplumu suç ortaklığı ayakta tutuyor.” (Aufhebung –adlı kişi- yazmış veya alıntılamış)

Yazar, burada “tebarüz” (ortaya çıkma) fiili yerine, açıkça “Toplama/ Temerküz Kamplarına” örtük göndermeyle “Toplum” kavramına (“toplanma”ya) bir açımlama getirmiş ise de ortada bir muğlâklık var mıdır?

Soru: Bu tümcenin şerhine naçizane bir katkı yapınız:

Cevap:

"Güç" (Power, Pouvoir veya Force) kelimesi Türkçe'de fizikseldir; "İktidar" anlamı ise daha ziyâde mecâzidir. Eğer yazar, ihsas ettiği gibi Almanca düşünüp Türkçe yazıyorsa, ayraç içinde özgün ve benzersiz kelimeyi/ kavramı belirtmeliydi: 'Siyasi iktidar' veya "Gewalt" = Kamu adına Şiddetin meşru kullanımı!...

Meşruiyetin özünün sorunsallığı özlü bir şekilde dile getirilmiş: “suç ortaklığın”da, Geimenschaft (cemaat) veya Gesselschaft (Toplum) olma, zusammen (birlikte) olma, er steht (ayakta tutma/ durma/ dikilme), Stadt (Kent-Devlet) olma…

İçeriğe girmiyorum: zirâ, gücün “tekil bir bedende” değil de daha tabana yayılmış temsili bir sistemde temerküz etmesi değil de tebarüz etmesi söz konusu olduğunda “suç ortaklığı” (complice veya consensus) daha mı az, dissensus daha mı fazla olacaktı, veya suç ortaklığı toplumun özü olmaktan tamamen çıkabilir mi? Bunlar tartışılabilir.

Not: kayyum atanmasa da hep bir kayyum vardır aslında orada, oralarda…

Sanırım en iyisi “sensus communis” (sen sus komünist!)…

 

Biraz da Latince Çalışalım:

 

Ding ein Mich –adındaki kişi- de şunu soruyor:

"Homo homini Kurdae" esprisini yapan oldu mu?

“Kurt”/  “kürt” sözcük oyununu görmezden gelmeden şu cevabı veriyorum:

Her Ulus-Devlet her an devlet olmaklığını mütemadiyen iç savaşta olma imkânından aldığı için Kürtler için henüz erken bir ifade…”

Henüz erken, derken

Vurgu “henüz” (not yet, pas encore, noch nur) kelimesi üzerinde…
 

Sosyoloji’de –dilde- “ikili havlamalar”a örnek gösteriniz:

 

1-   Aşağıdaki tümcedeki “örtük varsayımları” bulup çıkarınız ve bir cevap yazınız

Kaynak metin:

-“Laik Almanya'da özgürce yaşıyorken araba kullanmasının, okumasının yasak olduğu Arabistan'ı övüyor!”

Örnek cevap:

Almanya'nın laik olduğunu kim söyledi? Mezhebine göre vergini vermiyor musun? Erbakan da Almanya’da zamanında o Alman Anayasasıyla örgütlenmedi mi?
 

İlâhiyat ve Anti-ilahiyat’ta –dilsel- “ikili havlamalar”a örnek gösteriniz:

Kaynak metin:

“İslam hoşgörü dinidir ama sıkıyorsa inanma...” (Mürted Peygamber adlı kişi)

Açımlama ve şerh:

“Dinde hoşgörü kelimesi Allah'ın şefaat gücü ve onun kelimelerinden de kula ılımlılık olarak tebarüz etmiştir. İşin özü gereği inanmamakta serbestsin, dahası inanmamak da imanın özü veya şartıdır –yani her türlü iman olasılığının ontolojik ön koşuludur!”