5.09.2016

Principes de Non-Gouvernabilité


Un Essai dialectique d’établissement de fondations des

Principes de Non-Gouvernabilité

 

(De “İl faut défendre la Société!” unilatérale de Foucault

à l’auto-défense de la société civile ou l’auto-immunité)

 

Soubassements ontologiques:

 

1-    Tout principe de non-gouvernabilité devrait pouvoir suspendre à son gré et à son profit de defense ou de resistance, comme règle du (de son) jeu, toute verité empirique de toute évidence (disons “la monnaie courrant”) ayant valeur comme “produit secondaire”, et pouvoir la mettre en paranthèse.

2-    Cet Epokhè révolutionnaire a un autre versant (l’autre côté: pile ou face de la monnaie) qui cottoie le droit d’exception du pouvoir souverain, qui lui-aussi, par sa définition schmiddienne, a le pouvoir de suspendre et mettre en paranthèse tout droit et tout fait accompli.

3-    Guerre mimétique –quoique bilatérale, donc incessante- vaut mieux et plus efficace pour déstabiliser ou déjouer tout ordre et toute règle établi pour la gouvernabilité.

Questions:

Qu’est-ce que “toute valeur empirique” comme “produit secondaire”? Et qu’en est-il alors de la “matière  première” en tant que la “chose” première de la dialectique que vous entendiez, me semble-il, comme une “guerre mimétique”? Et est-ce que toute gouvernabilité n’use (ou n’usurpe) pas non plus des instruments de “guerre mimétique”, par définition, à plus haute degrès selon ses moyens? Si non, la “gouvernabilité”, est-ce autre chose que la souverainété au sens classique?

Reponses:

 Oui, il faut voir les choses de l’autre côté des choses: à la fois de deux côtés, s’il y a en, en propre, de tels deux côtés. L’un des côtés (qui nous incube ici la défense) semble être construit, produit de l’autre: on entend la “société civile”. Et si, par hypothèse, la société civile, comme produit de l’autre côté, aurait un jour le pouvoir de se dissoudre en tant que telle, cette auto-dissolution comme defense et resistance extrême annihilerait tout principe de gouvernabilité.

Se suspendre, feint ou non, mimétique ou non, ne serait-ce que “le pouvoir faire”, comme affrontement au danger, face au péril extrême, était déjà bien  connu par Hegel (la scène de la dialectique de maitre et d’esclave).

Mais au lieu de rester dans les principes philosophiques, eux-mêmes à prouver, regardons de plus près les experiences historiques de la société civile moderne, celles des plus récentes et de grand ampleur:

Preuves Modernes:

J’en citerais le deux:

1-    L’homme, sois le “produit” pénultième de l’”evolution naturelle préconisé indéniablement dans les temps modernes, soit encore le produit de la création de Dieu avec une fin, ou sans fin comme experience de la revelation, comme l’épreuve mondaine, pendant les temps modernes, et surtout à travers ceux qui sont nous révélés, disons les choses par leur nom, avec et à travers l’expérience capitaliste comme phénomène occidentale devenu une vérité globale et universale, bref, cet homme s’est avéré qu’il n’est pas “fin en soi”, comme Kant préconisait –il est le premier qui a donné les signaux de la disparition de l’homme comme “fin” privilégiée, en préconisant l’idée de l’homme comme fin en soi comme un enorme symptôme de sa disparition imminente.

    Mais, qu’en il est devenu cet Homme, s’il n’est plus la fin de la création? Ici, dans la terraine des idees  cosmologiques, psychologiques et théologiques, le philosophe Kant arrète sa révolution Copérnicienne, entamée mais non achevée et préfère rester dans le confort de la vision du monde Ptoloméenne.

    Pour avoir une reponse à la question de “ce que devenu” l’homme, il faut attendre les investigations sur l’économie-politique de Marx. Plus que Marx le théoricien, c’est l’expérience  capitaliste, bien qu’après coup, qui nous a fait comprendre que l’homme n’est qu’un Pli, ce mince repli, un dépli, ein Zweifalt, une doublure, un shadow, un Twilight (alacakaranlık)… On peut trouver milles qualités ou adjectives ontologiques à l’homme, mais pour rester dans notre sujet, je préférais celle de P. Klossowski: “La Monnaie Vivante”!... Et je l’adopte comme un arme de defense et de résistance.

L’homme est devenu une Monnaie Vivante, et cela done libre cours à penser, dont on n’a pas encore tiré toutes les conséquences…

2-     Deuxième exemple  pour la preuve de la disparition de l’homme moderne, de son devenir mimétique, semble d’abord plus régionale et circonstancielle, mais ceci n’est qu’une apparence et il n’est pas vrai. Ceci aussi est un phénomène ontologique et universel qui touche –c’est le lieu de dire, sans aucune metaphore ou analogie- au fond des choses.

        Je signalerais l’expérience de socialisme buraucratique du régime soviétique, et surtout sa fin voulue, plus encore la fin de l’Armée Rouge qui entraîne avec la dissolution de tout le système buraucratique, la dissolution totale de la classe moyenne en si peu de temps. Je ne rentrerais pas ici milles et uns détails de la crise asiatique qui entraîne tant de pays satélitaires, et une déstabilisation dans la détente nucléaire, et le commencement de tout traffic d’armes et des savoir-faire entre les mains malveillantes, vers des entités de l’Afganistan occupée, entités djihadistes, dites “terroristes”, etc.

    Mais  je parlerais conjointement à tout cela et peut-être y intimmement lié, d’un phénomène extrêmement revelateur –pour rester dans notre sujet et notre constat de “monnaie vivante”- qui consiste à “traffic d’hommes” en corps et en âme. Ceci était dure et brûtale, entraînnant deux sexes à la fois –unanimement- à la prostitution. Mais celle des hommes, des mâles insupçonnés des viriles de l’Armée Rouge (parfois tolérée et passée sous le silence en fermant les yeux, sinon par profit ou pour un surplus supplémentaire par leur supérieurs) fût plus qu’éclatante et un phénomène révélateur des “fins des temps modernes”: Sa deuxième fin, si je puis ainsi dire, après la fin de la “Libération sexuelle” de la “Génération de Beat”.

   Ce qui nous a apprit, et encore, est en train d’apprendre ce phénomène, c’est d’abord une nouveau stade de l’use et de l’usage du corps et de l’âme. Selon les dires et les reportages, et bien-sûre les touristes avisés, cet “use” lubrique et lucratif ne concernerait que le corps, l’âme solitaire et virile en resterait intacte, vièrge, selon l’automatisme du corps à expliquer (ce qui incombe au philosophe des fins des temps). Car il s’agit, et il y va encore, du “mimétisme”: l’usage sinistre et mimétique du corps aussi bien que l’âme, laquelle ne subit pas passivement l’acte ou l’événement historique d’un ampleur sans précédent dans un stoicisme appris avec tant d’expérience “communiste”, mais elle réagit dans son nouvel apprentissage d’être “monnaie vivante” avec une auto-dissolution ou une auto-defense du système psychique à même corps…

Addenta 3-  Je suis obligé d’ajouter à ces preuves éclatantes une troisième qu’il ne nous faut nullement négliger ou sous-estimer, car elle révèle et accomplit la deuxième dans sa “force d’âme”!

      Il est de Grand importance d’admettre que certaines hommes qui ont des qualités et d’expérience moindre de “mimésis” –c’est dure à dire, moindre d’expérience historique, moindre de dialectique, ça va de soi- résigne (quel mot de stoicisme encore riche de connotations) à cette fonction dure et existentiale de la Monnaie Vivante.  Que veut dire “fonction”? Surtout dans un pays buraucratique… Et  que veut dire “résignation”, ou même résiliation? Et que veut dire ad derechef iterum “existential”? Que veut dire “une fonction publique” dans un Etat dit buraucratique ou non (tout Etat est buraucratique)? Que veut dire le droit d’use communiste et capitaliste? Et quel est l’usure, l’usurpation, etc. Difficiles et riche de sens, les questions…

    Quand je dis “fonction”, il m’est impossible –et je me tiens difficilement- de ne pas citer une phrase de Withold Gombrowicz: “Et les garçons fonctionnaient en fonctionnant en fonction de leur fonction d’être garçon”. Cela semble (et sonne à l’oreille joliement) être très naturel et spontanné qui est tout le contraire d’une fonction publique ou buraucratique. Et oui, il nous faut chercher la résistance et la defense auto-immunitaire de l’âme de ce côté là, c’est-à-dire celle de toute la société civile.

      Ici, il nous faut une longue digression de ces “états” et de leurs “âmes”: de Rôme impériale avec ces “oficii” et la rude République Française dont on connaît les rudiments dans l’ouevre officielle de Marquis de Sade. “Se jouir de l’autre” en tant que “droit” et “devoir publique” reste à profondement  analyser. Aucun lieu public en est exempt. Ces “topoi” sont construits en arène, en bain, en agora, en théâtre, en temple, en lieu de procession par les Empreurs avisés, qui connaissaient la force de “magie” et de “mimesis” qui cottoient toujours la dissolution de la “fonction officielle de citoyen”, sinon du moi psychique. Les religions publiques de Rome ne servait qu’à cela même de “communion”, de “catharsis”, réunification sociale après une dissolution du moi devenu trop restreint, contraignant, etc. Munus au sens de com-munisme…

     Mais on n’a pas encore dit un mot sur la résignation et de la résiliation de telle fonction publique, c’est-à-dire de l’autre résistance, de l’autre auto-immunité qu’est celle de croyant, du Muselman ou d’autre, mais à plus forte raison aujourd’hui de la résistance du Dieu unique, et celle de son peuple imaginaire. Cette scène, encore de plus grand ampleur deferle aussi de l’Afganistan (depuis deux occupations, communiste et capitaliste),  l’Etérnelle terre de schize, de division (dialectique) et du travail de négativité, aussi bien que de plus grande communion dans la simplicité de vie à jamais hostile à toutes les  formes de capitalisme et de la buraucratie d’Etat.

    Ceci est entendu, reste comme rappel, deux figures de psyché, celles de résistance et d’auto-immunité, qui sont liées encore au “mimésis” et à ses étapes d’indentification et de resiliation, etc.

     Centre d’aliénés ont vu deux extrême cas de figure: Le Schizo à variante multiple et incontôllable en ce            qui concerne la gouvernabilité; et l’autre versant, le Parano-obsessif-compulsif, qui peuvent ici exemplifier Notre propos.

     Mais on me dirait, pour nous ouvrir à la profondeur historique et au Moyen Age, que rien de cela n’est étranger aux Monastres et à la vie des saints. La figure de “Saint” cottoie à celle de Schizo en résignation auto-identitaire dans une abondance identitaire ou dans une identification en abondance (“parler en langues” de Saint Paul), tandis que celle des sub-serviteurs (frères et soeurs) monastiques cottoie à celle de Parono-obsessif-compulsif dans la résiliation de fonction publique, indemne, immun, intacte, vièrge, dont l’exemple éclatante est Saint Augustin des Confessions (dans sa hain de jeux de cirque) et sa mère Monique, l’impénétrable.

     Si ce rapprochement n’est pas trop brûtal, je dirais encore un mot de la Vièrge Mère, la mère indolente (figure de Mère Dolorèse, l’insensée, Schmerzloss), intangible, impénétrable, autrement “Etérnelle Ironie de la Communauté” (S. Kierkegaard disait pour toute femme): La résiliée, pourtant souave de l’enfant, et elle en a eu un (Jésus). Et de l’autre côté, la figure étérnelle de “guerrier”, le soldat, également “indolent” (perdu sa sensibilité dans l’âpre métier qui est le sien). Ces deux figures, emsemble, ont fait une culture si profondement ancrée que d’un part l’Ecclésiaste et d’autre part l’Etat en recueillent encore les fruits.

   Malheur à celui par qui le scandale arrive!” :

   J’écris sous cette malédiction lancée par Bible, et au nom de bénédiction et béatitude.

  Scandalon biblique voudrait dire “rupture” (René Girard, Les Choses cachées depuis les Fondations du Monde), j’entends celle de phila, caritas ou de communauté. L’accusation de devenir “monnaie vivante” est devenue ajourd’hui également “monnais courante”.

   Je donnerais encore deux plus une exemple. L’une des Etats-Unis, l’autre de la Russie actuelle, et celle de plus, de chez nous (Coup d’état de Juillet 2016, Turquie).

     D’abord, on a vu les journalistes occidentaux, notamment ceux et celles des Etats-Unis, commis d’Etat, devenus colporteur, crieurs aux scandales: Après avoir descendre l’Afganistan l’étérnel avec dure occupation à quelques degrès plus bas dans la civilisation (dans leur civilisation même: “en fonction de leur fonctionnement en fonction d’être Afgan”), ils crient au scandale concernant les moeurs ancestrales de ceux-ci. Pédérastie, marriage des enfants, etc. Exibé, affiché aves le plus absence de pudeur dans les journaux télévises. Une manière de se justifier dans la “Guerre Juste”, pour ne dire dans la sainte “Croissade”, ne serait-ce qu’après le coup raté…


    Deuxièmement, les Russes, actuellement en conflit avec Ukranie, en annexant Crimée ô combien chère au commencement des Grandes Guerres Mondiales, crient aux scandales dans l’armée dUkranie: Prostitution, décalque exacte de ce qui s’est passé dans l’Armée Rouge. Un exorcisme aveugle.


    Dernièrement, pendant la tentative ratée de coup d’Etat turc, les islamistes engorgaient dans la rue les soldats récemment affectés et souvent ingorants de ce qui se passe exactement sur le terrain de putsch (une manoevre ou une exercise d’école, se demandaient-ils, selon leurs aveux). On demandait (comme insulte et parfois pendant le passage à l’acte) au sergents ou aux caporaux (astsubay) “s’il voulait se faire violer sexuellement comme leurs femmes”. Il faut préciser que l’expression de “femme de caporal” (astsubay karısı) connote une femme moderne, kemaliste, ne portant pas le foulard islamique.  J’accords que ce n’est pas une exemple meilleurs pour devenir “monnaie vivante”, car il s’agit d’une pratique très habituées des émeutes populaires les plus bas, et pas une stratégie très sophistiquée et “programmée” comme on voit dans les grands “pogromes” (exemple de viole des femmes musulmane par les Serbes en Bosnie, etc.)

    Malgrès tout “casus belli” des trop promettants belligérants bélliquex futures, quelques ébauches de principe pour s’auto-immuniser dans la résistance à venir et actuel…

   Conclusion:

     Dernièrement, je dirais en concluant que la pensée est peut-être la chose la plus a-sexuée, radicalement a-sexuée dans un corps sexué. Mais le langage n’en est pas pour autant. Le langage est le atterrissage de la pensée à son lieu, à son topos, son devenir sexué, son devenir-étant, mais un “étant mais qui n’est pas un étant parmis les étants” (Heidegger le disait pour Dasein).

    Donc, au-delà de toute considération empirique et de clair-évidence, je me sens au fond de mon coeur, suspendu qu’il est, tout poèt, c’est-à-dire le résistant.

Le 3 septembre 2016

Filistenizm Karşıtı Notlar


21 Not

1-İnsanlığın geçmişte görmüş ve gelecekte de göreceği en büyük tehdit: Ahmaklık / Eblehlik “Filistenizm”dir (günümüz Filistin halkıyla sadece isim benzerliği olan bu deyim  Farizyanizm –Farisîler- ile birlikte İncil’de sıkça eleştirel silah olarak kullanılır)


Alev Alatlı bu deyime “paçozlaşma” diye çok genel ve kavramı ifade etmeyen bir karşılık bulmuş.

2- Önce Arapça İştikak sanatı/ ilmine bir göz kırpalım: Nâs (Sûre: insanlar, beşer); Nass (apaçık, kesin hüküm);  înâs (gösterme); Nisyan (unutma; en-Nâsi: unutan);  Nîsa (kadın)?

Temalarımız az çok bunlar olacaktır… Ve bazı ateist argüman olmayan argümanlarla mücadele edeceğiz:

https://pbs.twimg.com/media/CdVWCnoW8AEba6X.jpg

@aklingozu: “Balık avı yasağı diye saçma/ sapan bir yasak mı olur, hele cezası tersine evrim.  Bu ne deli zırvasıdır? Kör müsün? » diyor, benim Filisten olmayan  şerhim ise aynen aşağıdaki gibi olacaktır :

3- Şabbat  (Takva) Günü, Beşeriyetin Doğa’dan teknik gaspı olan tüm faaliyet  Nadas'a yatırılmaz ise Evrimi tersine döner!

4- Filistinliler boşa sorar: "Peki Kaç Kere?" (Maide:101, "Allah onlardan geçmiştir");  Maide:103: Peki "Bahîre, Sâibe, Vasîle, Hâm"? Allah nelerden vaz geçmiştir tam olarak? Ve artık neleri isteme(me)ktedir?

https://pbs.twimg.com/media/ChJ89zIWMAAkm0Q.jpg

5- Hiçbir inanç şüphe olmadan inanç adına layık olamaz , zira o zaman düpedüz bilgi olur (Kierkegaard), ilmî bilgide ise (temelinde, başlangıcında olmakla birlikte) artık şüphe eksiktir…

6- @aklingozu’ne diyorlar ki: (Maide:101’deki “Ey inananlar, açıklandığı zaman hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın.” Ayeti tartışılıyor) “Buradaki İslamcı savunma komik. Hac ayeti söylenince “her yıl mı?” diye sorma ek yük biner diyor. E sen niye varsın? Açıklamayacak mısın?”

Ben de diyorum ki, işte böyle, "Ölü Ruhlar" (Gogol)  misâli, canlı ruh gidince geriye (ihtiyaç duyulan) Kelâmcılar kalır: Şeriat Doktorları, Ruhunu kaybeden Ruhban Sınıfı: ve (ateist de olsan) Biat!

7- @aklingozu’ne diyorlar ki: “Duyan da peygamberin Allah'ın buyruklarını açıklamaya geldiğini sanır. Soru sorma yanlış cevap verirsem beni bırakırsınız desene…”

Bu arada Maide:101 şunu da ekliyor: “Eğer Kur’ân indirilirken [Sahabe kast ediliyor] onları sorarsanız, size açıklanır”. Ufak da olsa bir pazarlık payı var filisten ile (bunlar çoğunlukla Kureyşliler eşrafı) demek ki...

Ben de diyorum ki: Vahiy zaten Açımlama (Révélation, Offenbarung) demektir: Hem tarihsel, bağlamsal, beşeri (Nâs) hem de Açımlanabilirlik (Offenbarkeit) ufkunun (Sonsuz), Açımlanmış (Sonlu) olana indirgenmemesinden itibaren Filistenizm'i vurur;  kendi tarihsel bağlamına yerleşir.

8- @aklıngözü @yalnzbirisi’ne diyor ki: “Madem ate falan olmak istemiyorsun, bil ki bu din işinin her yeri elinde kalır, fazla ciddiye alma, folklorik yaşa gitsin işte.”

Ben de @yalnzbirisi’ni teselli ediyorum:

Nâs (İnsan)/ Beşer'in malûl olduğu Nisyan (Unutma) işte böyle bir şeydir: Unutulan Öz / İz yerine Folklor!

9- @aklingozu makûl bir şey diyor: “Hiçbir ayet, gününden, etraftan, Kitab-ı Mukaddes'ten, Putperestlikten bağımsız yorumlanamaz. Muhammed İp üstünde oynamıştır.”

Evet, basitçe "vahyin tarihselliği ve bağlamı" derken kastettiğim şeyin bir kısmı bu: Kuran'ın "aslı gökte, Levh-i Mahfuz"!

 

 https://pbs.twimg.com/media/Cdp-pwBW4AAuKTF.jpg

10- @aklingozu  bu alıntılardan, “Tüm kutsal kitaplar, kendisinin korunduğunu iddia eder. Bu bir totolojidir.” Hükmüne varıyor; ben ise,

Pavlus'un ( Korintliler) "ruhsal gerçekleri" konusunda hiçbirimiz yeterince idmanlı olmadığımızdan bu; bir yanıyla Tenakuz / diğer yanıyla da Totoloji görünür…

Oysa, Pavlus asla totoloji yapmaz: Eski Hükmü (Şeriatı) kaldırır (askıya alır); Ereğine vardırarak tamamına erdirir: Aufhebung…

11- Tin/ Tarih (Geist/ Geschichte) İlimlerinde yeterince idmanlı olmadan müsbet ilim ve akla (hatta bu gibi felsefelere) müracaat ateizmin aba altı sopasıdır.

12- Buna karşın, işte mükemmel ve donanımlı bir tefsir örneği:

(Nâs Sûresi’ne ilişkin olarak) "Kulağınıza bir fısıltı geliyor değil mi? Kelimelerin sonlarında 's'lerden bir fısıltı yankılanmaktadır. İşte Kur'ân böyledir. Yalnız kelimelerin anlamı değil, lafızları [lafzî] da ses tonlarıyle anlatmak istediği konuyu canlandırırlar. Konu, içeriğine uygun sesler veren kelimelerle anlatılır." (S. Ateş Tefsiri, VI.Cilt, s.3188).

    Heidegger de "Fontaine" (Çeşme) adlı şiiri de aynen böyle tefsir ediyordu: Zikr/ Lafz…

13- 1400 yıldan beri Batınî/ Zahirî, Lafzî/ Mealî yorum farklarıyla ulaşılmak istenen "Consensus" değil, Ruhban Sınıfı Vesâyeti'ni ilga: İlk İkrâ!

14- Muhammed de (Ahzâb:37) evlatlığı Zeyd'ın boşadığı karısı Zeyneb'i alarak, bizzât kendi bedeninde, Eski Hükmü kaldırır.

15-  @atayizateist 'in kara listesindeki 'bencil ve şehvetli' anlam değil, Kurucu Performatif Hukukî Edim'dir söz konusu…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

@atayizateist 'in kara listesi:

https://pbs.twimg.com/media/CoXoEjmWYAEL7mI.jpg

16- Abhâz’daki durum yukarıda açıkladığımız şekilde iken, Nebe:33’de sadece cennette eşlerin en genç, ergen haliyle diriltileceği; Talak:4’de ise boşanılan ergense eğer yeni bir evlilik hatta evden ayrılma için diğer kadınlarda (kısırlık dönemine girmiş olanlar da dâhil) olmak üzere 3 ay bekleme kuralı zikredilir. Bir hukuk maddesinde neden suça özendirme olsun ki?

17- Filistenizm –Stalincilik ve Türkcülük gibi- sağ sol dinlemez, ateizm de (eğer felsefi olarak Tanrı kanıtlamaları ile uğraşmıyorsa) onunla aynı epistemik düzlemi paylaşır.

18- Aslında Büyük Mesele şudur: Acaba biz bunları (bu yorumları)  Açımlanmış vahiyden itibaren mi biliyoruz; yoksa genel Açımlanabilirlik ufkundan itibaren mi Açımlanmışı anlıyoruz?

19- Şimdi de, kısaca, bütün Filistenizmleri zorunlu olarak besleyen Pagan haram (totem/ yasak) hükümlerinin dokunaklı Somut-Maddi Hafızası “Mnémotechique”lere gelirsek: (Maide’de yukarıda, madde 4’de zikredilen bir kaçı itibariyle)

 -Bâhire: 5 kere doğuran devenin son dişi yavrusunun Tanrı Adağı olduğunun hatırlanması için Kulağının Yarılması (yenilmesi mekruh Totem Hayvanı haline gelmesi).

-Sâibe: Bir musibetin kovulması için adanan Deve, musibet defolduktan sonra Dokunulmazlık kazanırdı.

-Vasîle: Yedinci Batın'ında dişi (erkek kardeşiyle ikiz olarak doğsa da) doğan koyun kesilmezdi; erkek koyun kardeş de dişisi  şerefine kesilmezdi.

-Hâm: Bir erkek deveden 10 döl alınırsa veya artık torunu da binek olarak kullanılmaya başlanırsa, artık bütün binek görevinden muafiyet kazanır: "Sırtını korudu!" derlerdi...

20- Belki Sâbilik, belki Yahudilik etkisiyle Arap kabilelerinde yerleşmiş, ama her halükarda Tanrı’nın hoşuna gitmeyi, onun hakkını ona yeniden sunmayı (kurban=feda etme=bırakma=dokunulmaz kılma) gözeten bu derin pratikler sahiden pek dokunaklıdır. Bunlar batıl inançlar olarak Kuran’da kaldırılır ve bu kavim kurban açlığını, feda etme pratiğini başka bir düzende gidermeye davet edilir: Yeni dinle pazarlık çetindir, gerçekten de Muhammed “İp üzerindedir”…

21- Son olarak da 21. Yüzyıldan bir Filistenizm örneği vermek gerekirse: Bunu Avrupa Birliği’ne üye olacak üyelerin önüne sunulan Avrupalı olmanın, onun “ruhuna” katılmanın bir yolu yordamı olarak görülen/ sunulan “Avrupa Birliği Müktesebatı”nı veya Kopenhag Kriterlerini, vb. zikretmek şimdilik yeterli olacaktır sanırım.
 

3.09.2016

Kendi Yazgısı Üzerine Üçlükler (MICHELANGELO)

 
MICHELANGELO
 
(Kendi Yazgısı Üzerine Üçlükler)
 
 
Burada ilik gibi etrafı duvarlarla çevrili
yaşıyorum kabuğumda, yoksul ve yalnız,
bir şişeye kapatılmış ruh misali.
 
 
Ve, dar ve karanlık mezarımda, içinde
oyalanacak bir şey olmayan, Örümcek
Tanrı(1) örer bin benzeriyle, bedenleri iğiplik.(2)
 
 
Devlerin dışkılarıyla kaplıdır eşiğim, çünkü
üzüm yiyip müshil içenler gitmeyeceklerdir
öteye sıçmak için, ne kadar varsa hepsi.
 
 
Bu şekilde sidikle de tanıştım
ve onu bir açıklıktan boşaltan borucukla
ki oradan beni doğan şafak çağırır...
 
 
Ziyaretçilerim de burada ölü kedilerini,
delik sandalyelerini ya da oturaklarını
bırakmaktan alıkoymuyorlar kendilerini
(fazla kalabalık etmesin ya da gel-git olmasın diye).
 
 
Ruhum bedenimin içinde o kadar iyi ki,
eğer açılsa çirkef kokusunu saçarak,
ne ekmek ne peynir içimi tutmaz artık.
 
 
Yalnızca öksürük ve soğuk beni ölmekten alıkoyuyor:
ruhumun aşağıdan çıkmasına imkan yok,
ağzıma gelince, ancak soluk bir soluk yayıyor.
 
 
değirmenden kalburdan geçtim, iflahım kesildi;
çabalarımın meyvesi ölüm adlı han olacak,
karşılığını ödeyip, yiyecek ve yatak bulacağım.
 
 
Benim neşem melankolya'dır,
istirahatim ise çekilen sefaletler;
Tanrı arayana dertlerini verir.
 
 
Krallar şenliğinde görecekler mi beni,
büründüğüm kılıkta Béfane'a(3) mı benzeyeceğim,
evim onca saray arasında ahır yerine mi konacak?
 
 
Kalbimde aşk ateşinden hiçbir eser kalmadı;
ve büyük dertler küçükleri silip süpürdüğünden,
ruhum kanatlarının kemrilip yolunduğunu gördü.
 
 
Şişede bir eşşek arısı tutuyorum;
deri bir torbada bağlarla tutturulmuş kemiklerim,
kesemde üç küçük nohut taşım.
 
 
Yorgun gözlerim morarmış ve halkalarla çevrili,
dişlerim bir müzik aletinin anahtarları misali,
sarsıntıları kısıyor ya da açıyor sesimi.
 
 
Yüzüm korku veriyor; çapullarıma gelince,
başka hiçbir silah olmadan kaçırıyor kargaları,
tohumların yağmur beklediği tarlalarda.
 
 
Aşk, çiçek açmış mağaralar, ilham perileri,
söylediğim ya da tıngırdattığım ezgi tef olur
ve oynaşmaya başlar hanlarda, kerhanelerde, helalarda.
 
 
O halde bunca soytarılık neden,
denizi zorluk çekmeden geçip sonra da
bir tükürükte boğulan adam gibiysem eğer?
 
 
Sanatıma öyle bir değer biçildi ve
bir müddet öyle kıymetli oldum ki, sonunda
yaşlı ve sefil, öteki'nin kölesi oldum.
 
 
Çarçabuk ölmezsem eğer, yittim demektir.
 
 
---
1-Arache(Fr.); Aragn'e (İt.): Yunan Mitolojisinde Athena'nın örümcek kılığına soktuğu Tanrıça. Araigné(Fr.):örümcek.
 
2-Fuseau(Fr.); Fusaiuolo(İt.), "iğiplik" anlamına geldiği gibi, burada "şeytan minaresi" anlamını da düşünebiliriz.
 
3-Hristiyanların 6 Ocak yortusunda (Epiphanie), şarkı söyleyip dilenerek geçen çocuklardan birinin kılığına büründüğü cadı.
 
---
Çevirmenin Notu:
Yaşarken hiç dize yayımlamayan Michelangelo'nun şairliği pek bilinmez. oysa "kafiye kurmayı" bir meslek edinmeyen bu dev ressam, şiiri hiçbir zaman elden bırakmamış, ve bu alanı en içten, en samimi duygularını dile getirdiği çok özel bir alan olarak korumayı bilmiştir. Ölümünden sonra, 1623'de çarpıtılarak yayımlanan dizeleri 19.Yüzyıla kadar bu şekilde tanınmıştır. Burada çevirmeye çalıştığımız, yetmiş iki yaşında, bütün umutlarını, yanılsamalarını yitirdiği bir dönemde kaleme aldığı üçlüklerin "modernliği", cüretkarlığı baş döndürücüdür. Çeviride Pierre Leyris'in Fransızca çevirisi (1983, Mazarine, Paris) esas alınmış, bazı dipnotlar eklenmiştir.
 
Bu çeviri ilk kez Hayalet Gemi dergisi, Sayı 57, ss.34-35, Kasım-Aralık 2000'de yayımlanmıştır.

28.08.2016

Tarihin Diyalektiğine Dair Savlar


Tarihin Diyalektiğine  Dair Savlar


 


(Bir gün Garb Seferi'mi de Şark Seferi'mi de tamamına erdirmek gayretiyle…)


Ne Şark'ta ne de Garb'da hiçbir şey göründüğü gibi değildir; ama tek bir farkla: Şark'ta göründüğü gibi olduğuna inanılır, Garb'da gizlenir.


İran'ı Şark'tan saymamalı, Şark'ın daha Şarkındandır: "Acem Oyunu" , "Sufî Tuzağı", Zerdüşt İmamı, Taziyesi, Yas'ı pagan Aklın Kurnazlığı'dır: Şark Kurnazlığı da literatüre geçmiştir.


“Felsefe sonsuza ulaşma isteğidir ve akıl sadece bir araçtır, amaç değildir. Diyalektik sadece böyle anlam kazanır”, demiş Ali Sait Sadıkoğlu.


Ben ise şöyle formüle ederdim:


Zaman ister baştan ezeli, ister sondan ebedi olarak belirlensin, yaşayan aklın aracısı ve yegâne kullanıcısı olan diyalektik bizi an'dan ve onun olumsuzluğundan çıkarıp bize sonsuzluk hissi, yaşayan ve hisseden akla da mânâ verir.


Sadıkoğlu şunu da soruyor ama ben konumuz açısından ikincil görüyorum: “En hassas mesele Zaman üzerinde düğümlenir. Zaman sonlu mudur Sonsuz mudur? Metafiziğin par excelence sorusu bu sorudur.”


“Herakleitos'un o sonsuz ve kaotik "akış"ını, Türkiye'den daha iyi bir şekilde tecrübe eden bir ulus daha var mıdır acaba?” diyor, diğer yandan Meçhul Muhayyel.


Bir çok halkı (ben ulus demiyorum) birbirine benzetir gözüken ve evrensellik iddiasındaki Tektanrıcılığa saygım bir yana, her halkın bir filozofu, her filozofun da bir halkı olmaması gerçekten bir mahrumiyet gibi görünüyor bana. Böyle olsa işlerimiz kolaylaşmış olacaktı; ama durum (Tarih) göründüğünden daha karmaşık…


*


Tektanrıcılığın psikanalizini yapmaya kalksak sanırım bunun elimizdeki en somut sonucu şu olurdu: "Kıskanç Tanrı", ilk gündemi "şirk koşmayı yasaklayan Tanrı" tipolojisi… Elbette, Çoktanrıcılıkta da her bir ilâh kıskanç ve insanî kaprislere sahipti. Tektanrıcılık, ilahlar dünyasında yapılmış bir darbedir (her halükârda buna “başarısız”, “attempt”, “failed”, veya tamamlanmamış darbe girişimi, “interrompu” demek daha doğru olsa da). Her tektanrıcı birey de aynı Tanrısı gibi kendisine şirke alerjiktir.


Aslında elimizde topu topuna iki Tektanrıcılık kalmıştır; sonuncusu ilkinin apotheos'u olan Musevilik ve İslam. Hristiyanlık ise kıskançlığı Tanrı/ Kosmos/ İnsan üçlüsünde (Teslis) böler, dağıtır…


Hristiyanlığın kendi açısından en büyük avantajı da artık bir Din olmasına gerek kalmamasıdır. Üzerine kendisini kurduğu ve kullandığı diyalektik onu bu Dünya ile handiyse özdeş kılar: Olumsuzluğun olumlu gücü! Bundan faydalanmasını bilerek “Hoşgörüye” doğru yol almasını öğrenir. Öğrenen bir pratik olması ise onun en önemli ve temel özelliğidir.


Bütün bu olumlu ve pedagojik praksis yönüne rağmen ve de belki de tam da bu nedenle, Hristiyanlığın diyalektiği feci kazalarla doludur: Nihayetinde, diyalektik ne bedava bir hediye, ne de otomatiktir: Teslis'in sözünü ettiğimiz metafizik üç ayağı (Baba, Kutsal Ruh, Oğul şemasına indirgemeksizin)  Tanrı-Kral (her ne kadar Doğu despotizmlerine yollanarak defedilmeye çalışılsa bile), Papa, olmadı Haçlı bireyi (Mücahit), hatta “Küresel”, emperyal, kapitalist Güç şeklinde –bu figürler veya tezahürlerde- eriyebilir.


Oysa bu figürler değil de bu Üç metafizik unsur birbirlerine teğet geçmeli, birbirlerinde kendilerini sınamalı, ama asla birbiri içinde çözünmemelidirler (Örneğin XX. Yüzyılın en önemli Yahudi filozofu Rosenweig Etoile de la Rédemption’da en çok bunun altını çizer. Ancak, unutmayalım ki o bir Yahudi tezi öne sürer, Hristiyanlığa teğet geçen bir tez).


Hristiyan diyalektik kıskanç olmayan, (Yunan Eros’undan ziyade eşitlikçi ve mütekabiliyeti içeren Phila (Dostluk)  veya ondan da ayrı tutularak bakışımsız (karşılıklılık içermeyen) bir ilişki biçimi olarak kavramsallaştırılan Caritas'ını (Charité: Hristiyan Sevgisi, Hayırseverlik, vb.) arar ve tesis ederken İki sapkın (hérésie) ile içsel mücadele içindedir. Burada altı çizilmesi gereken nokta, diyalektiğin sadece bu üç unsur arasında olmayıp diğer “sapkın” veya “sapmış” diyalektik hatalarıyla, belki de tam anlamıyla Kantçı manada “Transandantal Diyalektik” biçimleriyle mücadeleden, onlara rakip olmaktan kaynaklanmasıdır.


Şeyleri ve olan biteni hızlıca söylemek gerekirse, Hristiyanlık kendi içsel diyalektiğinde (Aziz Pavlus’un kurucu Mektuplarında izahından sonra) öncelikle YHW'nin hayaleti altında ezilen ve bir mezâlim edebiyatı içine garkolmuş bir halkla (Avrupa içindeki ve Metinlerdeki Yahudi ile) mücadele eder, onunla (köle ile) kendini ölçer, tartar, tanımlar ve özgürlüğüne kavuşmayı, Haçı, Çile’yi tamamına erdirmeyi, kurtuluşu, selâmeti arar. Bu minvalde makul bir sürede (100 yıl/ 300 yıl) din savaşlarıyla Din Reforme olur. Avrupa halkları Yahudiyi fiilen ve gündelik hayatta içlerine alarak, oyuna dahil ederek (diyalektik zaten bu) “Kutsal Metinleri” de sanki sınamış, tamamına erdirmiş olurlar. Bu savaşlarda amaç asla Yahudilerin fiziksel imhası değil (zira onlar kitlesel veya bireysel bir şekilde Protestan olurlar) iki Avrupalı arasındaki mezhep savaşıdır, daha doğrusu olamayan bir mezhebin şekillenmesi (binlerce diğeri, başta Katarlar, Bogomiller yok edildikten sonra) mücadelesidir.


Kısaca, Papalık figüründe diyalektiğin uğradığı feci kaza (Katoliklik; Latince anlaşılmaz ayin ve resimsel öyküleme ile alfabesizleştirilen halkların içselliğinin boşalması), Kutsal Metinler'in bizzat Milli Doğal Dillere çevrilerek (Lutherianizm, Protestanlık) özgürleştirici Tefsir'i (Exégèse) ile (Tevrat ile İncillerin zorunlu metinlerarasılığının ifşası, vb.) aşılmaya çalışılır.


Alman merkezli, hatta Almanca’nın Latin istilasından kurtarılması merkezli bu hareketin İngiltere’deki izdüşümü, bizzat Kral’ın en yüksek dini otoriteye sahip olduğu (Tanrı-Kral hayaletinin hortlaması) bir Devlet Dini’nin kurulması olacaktır. Bu diyalektiğin birden karşı kutbuna savrulduğu dev bir kazadır. Anekdotik olarak (efsane böyle çünkü) anlatırsak: Kral Edouard, Salisbury Kontesi ile dans ederken, kadının donu ya da jartiyeri düşer. Soyluların gülüşmeleri üzerine Kral “çapkın beyefendi” (galant) rolünde durumu kurtaracak bir cümle sarf eder (tabii ki Fransızca): "Honi Soit Qui Mal Y Vois" (Bunda bir kötülük görene lanet olsun) dini, yani Anglikan Kilisesi, yani Papalığın en yüksek yetkilerini taklit eden “Jartiyer Tarikatı” (Ordre de Jarrétières) böyle doğar. Bu abzürd din, bugünkü “Brexit”e eşdeğerdir. Kral kurduğu bu devlet tarikatında amblem olarak herkesin bu jartiyeri taşıma zorunluluğunu getirir ki, kimse donu düşen kadınla alay edemesin, herkesin donunun her an düşebilme ihtimali olan bir sosyal birlik kurulsun. (Hume, Locke, Intolérance üzerine ateşli nutuklar böyle doğar… İskoç Aydınlanması, William’ın Usturası, vb.). Britanya’ya Tanrı’nın “yürü ya kulum dediği” noktadır burası: Commenwealt başlar.


Tarihteki bu ilk “Brexit” vakası, bir yandan hâlâ Ulusal Birliği tam kuramamış, topyekûn Reforme olamamış, Katoliklerle beraber yaşamak zorunda kalan samimi (frommlich: pioneer) dindar Almanlara, öte yandan da Anglikan Kilisesi, yani Londra  tarafından kışkırtılan, her fırsatta “Bartelemy Gecesi” gibi katliamlarda koyu Katolik etkisindeki Kral ve Kraliçeler (Papalık tarafından Kraliçelik makamına getirilen Cathérine de Médicis) tarafından kıyımdan geçirilen Fransız yeni (“pieux”) reformelerine ihanettir.


Diğer yandan Papa önlemlerini Latin Avrupa’da almış, Karşı-Reform hareketini başlatmış, biraz derlenip toparlanan koyu Katolik İspanyol ve Portekiz'in Amerika'yı sözde keşfi (Endülüs’ün varlığına son verilmesi ve Konstantinopolis’in Müslümanlara geçmesiyle eşzamanlı), daha doğrusu işgaliyle (Conquistadore) gelen bol miktardaki Aztek-İnka altınları Avrupa piyasalarını Katoliklerin lehine çevirmiş ve Yahudi Tefecilere meydan okur hale gelmiştir. Yahudiler İstambol’a…


Bu kez diyalektiğin (birkaç yüzyıl içinde) Muharebe Meydanı Kuzey Amerika'dır. Fransız devriminden hemen önce İngiliz Kraliyet rejimine başkaldıran (New Amsterdam, New York, vb.), Fransız devrimi gibi laik veya dinsiz olmayan, ama bir çeşit Musevileşmiş (Kitabî) Hristiyanlık (Puritanizm) ile İngiliz Anglikanı İç Savaşı...


Avrupa’ya yeniden dönecek olursak, Şark ve Kudüs’ün rüyalarını süslediği gerçek İdealist, gerçek Romantik Haçlı Templier Tarikatı (Tapınak Şövalyeleri) bizzat Papalıkça yıkıldıktan sonra ortada kalan Dominicain, Franciscain, Jesuite tarikatlarıyla derin faaliyetlerine devam eden Katolikliğin de artık Avrupa’nın doğusundan Kutsal Toprakların en derinine kadar nüfuz etmiş olan Osmanlı İmparatorluğu yüzünden yeni diyalektik düşmanı Yahudi veya Protestan değil, kısaca “Turk” veya İslam'dır.


Kuruluş aşamasında (Abbasi, Fatimî, Eyyubî, Emevî, hatta Büyük Selçuklu döneminde, Beylikler döneminde bile), Templier tarikatının yoğun mevcudiyeti ve faaliyetleri neticesinde Diyalektiğin (Tarih Bulmacasının) ayrılmaz bir parçası olan İslam, Haçlı Seferlerini bıçak gibi kesmiş, Hint’le ticaret yollarının önüne set çekmiş Osmanlı varlığı söz konusu olduğunda, diyalektiğin  radikal dışını teşkil etmeye başlar. Batı ancak Napoleon’un Mısır Seferi ile tekrardan Şark ile buluşmayı başarır.


Osmanlı da kendi başlangıçlarında, Beylikler içinde sadece bir Beylik bir Timar iken, Osmanoğulları’nın binbir oyunu sayesinde, örneğin kendi kökenleri olan Kayı Boyu hariç diğer Türkmenleri dışlayıp (Hristiyanlığa terk edilmiş Gagaouz’lar bunun en çarpıcı örneğidir) her siyasi fırsatta Bizans Tekfur kızlarını Hatun edinerek Diyalektiğin (aynı o dönemin Bizans soylularının kendi açısından yaptıkları gibi, vice versa) bağrındadır: Rönesans, İtalya ile eşzamanlı olarak Bizans’ta Aziz Khora (Kariye) Kilisesi’nde başlayıp Makyavelci Müslüman fatihlerle (Süleyman Şah’ın kahramanca intiharı, Osman, Orhan Gazi: “savaş aristokrasisi”) devam etmiştir bir süre…


Daha Selçuklu (Aya Sülüs, Efesos) Beylikler döneminde, Moğol istilalarının “özgürleştirici ruhu” ile Diyalektik olarak Minyatür sanatı, Hind ve Pers’i aşıp gelen Hâmse geleneği, Mesnevi düzeni, en derin ve eski sufî örgütlenme şemasına göre ayakta kalan Ahîlik düzeniyle Şehir Devleti adap ve yönetimi ile şenlenen Anadolu Selçuklusu hâlâ diyalektiğin bağrında, yani Buhara-Endülüs üçgeninin tam ortasındadır. Bunlar olduğunda Bizans yanı başımızda idi, giderek Marmara bölgesinde hareket alanı daralsa, İznik, Sinop dairesinde sıkışsa bile… Anadolu Ermenileriyle de Türk için ne büyük ve ne uzun ekol idi…


Şiirsel bir şekilde ifade edersek: Buhara, Homs, Kazvin, Herat ve Pers, İsfahan, hatta Hind üzerinden gelen İslam diyalektiği Anadolu'da bir süre konaklar ve içsel Musevi, Aristoteles’i de yamacına alıp Endülüs'te çiçek açar. Bugünkü Afganistan, Kazakistan, İran sınırları bizi yanıltmasın…


Endülüs, hiç kuşku yok ki, İslam'ın kayan bir yıldız gibi parıldadığı Evrensel Barış umudu, İslam'ın gerçek Amerika'sı, Vaadolunan Toprağı'dır.


Bununla birlikte, bilineni diyalektik olarak ifade edersek: Kuzey Avrupa'da Reform'un başarısı, Karşı-Reform olarak bütün hışmıyla (bumerang gibi) Endülüs Barışını vurur: Yüz binlerce Yahudi Sefarat İstanbul'a sığınır


İslam ve Kitabı (Büyük Kompilasyon, Miksaj ve Sentez): Dünyanın bütün monoteizmlerini, öncelikle de Museviliği kucaklayacak kadar geniş Tefsir’i gerektirmiş ve bunu olanaklı kılmış, gerçekleştirmiş, bir şehir yerleşim planı olduğu kadar bir hukuk sistemi de tesis edilmiştir!


Ancak ne var ki, ellerde bir derleme sözlük, Kutadgu Bilig ve kılıçtan başka bir şey olmadan girdikleri Anadolu toprağında Türkler, en azından yönetici iradesi, bu Diyalektiğin işlemesi adına Türklüğü fesh etmek zorunda kalmışlardır. Sadece Türklüğü de değil, Medeniyet yolunda “İranlı ağabeylerinden öğrendikleri” bir çok şeyi de… İran, Farsça’nın estetize edici gücüyle etkisizleştirilmiş, edebiyata havale edilmiştir. Katmerli olarak bastırılan ise Afgan, Peştun, Özbek, Urdu, Peçenek, Karapapak, vb.


Türklüğün bu büyük “özverisine” (Kant'a göre asla değişmeyecek “karaktersizliği”ne) rağmen Arapça Kuran'dan, Şeyh Edep Ali ve "Eline, Beline, Diline" düsturu dışında bir şey anlamadıklarından, Osmanlılar en azından başlangıçta Bağdat halifeleri elinde oyuncak olmuşlar (dini hizipleri kılıçtan geçirmesi için Bağdat’a çağrılan Timur’un askerlerinden beri), bir tür "Saray Sünniliği" geliştirip (Fatih Sultan Mehmet ile de Rönesans sona erince) Yavuz Sultan Selim ile de Anadolu Şia Türklerini tarihten fesh etmeye başlamışlardır.


Anadolu'nun hâlâ içsel niteliğini koruyan Diyalektiğinin bu iptali, bir tür SS/ SA likidizasyon savaşı ile, Halifeliğin İstanbul'a getirilip Din tekelinin  kurulmasıyla tamamına ermiş olur.


Diyalektiğin kapanan dalları, tıkanan kolları (Alain Badiou) olsa da asla durmaz: Eski savaş aristokrasisi Derviş düzenine dönüşür. Ortaya Simavna kadısı Şeyh Bedrettin, Deliorman vakası, Sabatay Sevi mesihci hareketleri ortaya çıkar.


Tarihi hızlandırarak söylersek, önce Mora yarımadası, Kavala, yine büyük bir ihanetle (Kavalalı Mehmet Ali Paşa) Mısır derhal kaybedilir. Taksim'deki Topçu Kışlası'ndaki gerici kalkışmayı Selanik Hareket Ordusu bastırır, vb.


Bütün içsel birikime rağmen, Kapitülasyonlar'la Diyalektik taşıma suyla çalışırken (sürekli her antlaşma metninde öne sürülen Azınlıklar Sorunu, vb), bir “Karşı-Reform” hareketi olarak şeytanî plan uygulamaya konulur. Hamidiye Tugaylarının yerli Kürt nüfusuyla birlikte gerçekleştirdikleri  Ermeni Soykırımı!


İçsel diyalektik, I.Dünya savaşından sonra parçalanan ülkede Erzurum, Sivas ve Amasya Kongrelerinde geç de olsa çalıştırılır. Ancak devletin içine sızan soykırımcı İttihatçılar "Genel İrade Cumhuriyeti” modelini benimserler. Bu, ana fikri itibariyle Rousseau'cu, Voltaire'ci "Genel İrade" soyutlamasına dayanan geçici Cumhuriyet 1950'lerde, bugünkü bildiğimiz "Milli İrade" demokratik diktatoryası şekline dönüşüp halen de süregelmektedir. Diyalektiğin tek affetmediği şey de irade gaspı değildir.


 


(Bir gün Garb Seferi'mi de Şark Seferi'mi de tamamına erdirmek gayretiyle…)