Réveil et Constatation -Descartes

Réveil et Constatation

Le 22 Juillet 2020, Réveil et constatation du petit matin (statement): non pas tout à fait "cogito ergo sum", mais: "J'existe encore -malgré/après tout/Tout- (et je me réveille pour me le dire, et qu'il ne me suffit pas de l'entendre de moi-même, et j'exige une confirmation du "tu") autrement que je pense.

 

J'existe -si cela s'appelle encore exister en langage humain ou si cela rentre encore dans ce qu'on appelle humainement exister, et cela par le seul fait étonnant -à vrai dire/autrement tonnant- que je pense chaque fois autrement, comme constat de mon existence, encore plus bizarre.

 

Et aussitôt que je pense, j'en reçois en écho de Tu, cet autre constat/réveil qui me répond: "A quoi te regrettes-tu que tu n'as jamais participé à l'existence, mais que tu l'as trouvé chaque fois comme évidence allant de soi, alors que tu ignores véracité des choses dont tu participe+

 

activement à l'existence et qu'elles auraient été sans existence si tu ne les avais pas conçu volontairement au lieu de les avoir reçu involontairement comme chose faite, alors qu'elle n'existait que pour toi seul, et que tu les aurais pris comme chose allant de soi, de l'existence

 

+dont tu n'avais pas encore suffisamment interrogée la véracité, mais seulement en apparence; autrement dit, reçu et conçu sans grâce ni étonnement", tonna en écho Dieu.

(FIN)

C’est-à-dire/ autrement que si cela n’est pas suffisamment interrogé, ni reçu ni conçu véritablement (par moi, ou par Tu qui me le permettrait), j’aurais encore –tout au moins, je l’espère- du temps de penser –et- exister (non seulement au sens intransitif du verbe (Logos),

 

+mais aussi et en même temps, si le temps me le donnait (ou si, le temps qui reste, m’en était donné), exister (ou faire être, transitivement) comme si cela ne m’était pas donné, -et ce malgré moi- au sens fort du Logos.

 

Encore et autrement plus bizarre que n'importe quel autre!

(*) Le soir du 21 juillet 2020

 

Metafizik adıyla sanıyla varken de insanlar engizisyonlarda canlı canlı yakılıyordu (delilerin kapatılmasında da -Foucault'nun bir SM olmasından çok- Descartes'in payı vardı), şimdi de -Metafizik, izi dışında yok olmuşken de- BİZİ Metafizik nedenlerle diri diri işkence ediyorlar.

Révision :

(Le matin du 22 juillet 2020)

 

Öteki tanıklıklar arasından, Régis Débray'in zamanında G. Amerika'da tutuklanıp hapishane deneyimini yaşamasından söz ettiği bir kitabında "kapatılma"nın onu nasıl daha da özgür kılıp yaratıcılık için zaman vermesinden söz ettiğini hatırlıyorum:

Beden kapatılsa da ruh özgür kalır!

Her yerde kartezyen ikilik…

*

 

"'Metafizik öldü' ifadesi metafizik bir iddia" önermesini "hâlâ" veya "henüz", "artık" zarflarıyla çeşnilendirsek de doğru kalır:

1-"hâlâ metafizik"=ne yapıldıysa ondan çıkılmadı;

2-"henüz metafizik"=ondan bir gün çıkılabilir/çıkılacak;

3-"artık metafizik"=şimdi Tam meta-fizik!

Metafizik adı verilen şeyin insanın düşünce faaliyetinin ürünü olduğunu düşünerek işin içinden sıyrılabileceğimizi sanmak yerine bizim düşünce adını verdiğimiz faaliyetin aslında (bir zamanlar) Metafizik adını almış bir "şey"in ürünü (yan ürünü) olduğunu düşünmek daha upuygundur (adéquate).

@zizudim

(Klasik) “Metafizik” adı verilen düşünce nihayetinde insanın düşünce faaliyetinin ürünü olan bir şey, ayakta kalmayı beceremiyorsa bu niye bizim umurumuzda olsun?.

Bizim Metafiziğin ölümünün umrunda olmamamızın bizatihi kendisi Metafiziği hem öldürüyor (=öldüren şey) hem de onu ölümsüz kılıyor [artık sorgulamadığımız bir şekilde- onun kendini bu dünyada başka şeye (=bu dünyaya, bilime, vb.) dönüştürerek], dokunulmaz kılıyor.